پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالحمید در آغاز سال دوم مخالفت علنی‌اش با نظام اسلامی، یک هفته پس از آغاز عملیات طوفان الاقصی توسط نیروهای مقاومت فلسطین، طرح خود را نسبت به رابطه فلسطین و اسرائیل مطرح کرد و در آن طرح، اسرائیل را به رسمیت شناخت. وی گفت: «یهودیان و فلسطینی‌ها دو ملت هستند که حداقل هفتادوپنج سال است کنار هم زندگی می‌کنند. اگرچه هر دو ملت از یکدیگر ضربه خورده‌اند و ضربه‌ای که فلسطینی‌ها خورده‌اند، بسیار سنگین‌تر بوده است؛ چون طرف مقابل دستش باز بوده و امکانات وسیع‌تری داشته است و مسلمانان را زده است. سخن بنده این است که این دو ملّت تا کی می‌خواهند یکدیگر را بزنند. هفتادواندی سال است که با هم درگیر هستند؛ می‌خواهند تا چند سال دیگر با هم درگیر باشند؟! مسلمانان و یهودیان نباید به فکر فرزندان و نسل‌های آینده خودشان باشند و با آرامش زندگی کنند؟! ... طرفین باید روی راه‌حل فکر کنند؛ باید از خیلی چیزها بگذرند تا بتوانند به یک حل‌وفصل منصفانه و عادلانه دست پیدا کنند. به‌جای اینکه مسلمانان در فکر نابودی یهودیان و یهودیان در فکر نابودی و اخراج مسلمانان و تخریب شهرهای مسلمانان باشند، باید کنار هم بنشینند و جهانیان نیز به‌جای حمایت‌های یک‌طرفه، کمک کنند تا مشکل مردم این سرزمین حل‌وفصل شود».[1]

عبدالحمید گفته که واقعیت این است که دو ملت اسرائیل و فلسطین، ۷۵ سال در کنار هم زندگی کرده‌اند و هر دو ملت از یکدیگر ضربه خورده‌اند؛ آنها باید از برخی خواسته‌های خود دست بکشند. دو دولت تشکیل دهند و به صورت مسالمت‌آمیز با یکدیگر زندگی کنند. سخنان وی که در آن اسرائیل را به رسمیت شناخته، در زمانی مطرح شده که ضربه بزرگی به هیمنه اسرائیل زده شده است و به تعبیر رهبر انقلاب، ضربه غیر قابل ترمیم خورده‌اند. تاکنون مردم فلسطین از طرف اسرائیل مورد هجمه قرار گرفته بود و اکنون که فلسطینیان قصد قیام و رهایی از ظلم دارند، عبدالحمید با حرف‌هایش جبهه مقاومت را تضعیف می‌کند.

باید این نکته را متذکر شد که صهیونیست‌ها تا قبل از سال ۱۹۴۷م، تنها ۷ درصد از خاک فلسطین را از طرق مختلف ازجمله خرید، زدوبند و ... به دست آورند که از این مقدار کمتر از 2 درصد با خرید و فروش صورت گرفته است؛ بقیه سرزمین فلسطین، طی جنگ‌های خانمان‌سوز به اشغال صهیونیست‌ها در آمد. در سال ۱۹۴۷ سازمان ملل قطعنامه ظالمانه‌ای صادر کرد که طبق آن، قرار بود ۵۵ درصد خاک فلسطین به صهیونیست‌ها تعلق بگیرد و مردم فلسطین در ۴۵ درصد آن زندگی کنند.

علی‌رغم اینکه سازمان ملل، برای صهیونیست‌ها سهم ۵۵ درصدی از خاک فلسطین را در نظر گرفته بود، به این مقدار راضی نشدند و اولین جنگ صهیونیست‌ها با پشتیبانی کشورهای غربی در سال ۱۹۴۸ میلادی روی داد. صهیونیست‌ها در این جنگ، ۷۸ درصد از خاک سرزمین تاریخی فلسطین را به اشغال خود درآوردند. در این جنگ، بیش از یک میلیون و دویست هزار فلسطینی آواره و بیش از پانصد شهر، روستا و شهرک به‌طور کامل با خاک یکسان شد و تنها ۲۲ درصد فلسطین از جمله قدس شرقی، کرانه باختری و نوار غزه از اشغال صهیونیست‌ها در امان ماند و این مناطق نیز طی جنگ شش روزه سال 1967م، میان اعراب و اسرائیل، به اشغال این رژیم در آمد. در این مدت هم قتل‌عام‌های زیادی از جمله دیریاسین علیه فلسطینیان صورت گرفت.[2]

در حال حاضر تنها ۲۲ درصد خاک فلسطین در اختیار مردم فلسطین و ۷۸ درصد دیگر این سرزمین، با جنگ، جنایت، ترور و غصب در اختیار صهیونیست‌ها قرار گرفته است. سفیر فلسطین در انگلستان در مصاحبه‌ای گفت ما با اسرائیل صلح کردیم. با هم قرارداد بستیم و توافق کردیم. پای توافق و مذاکره خود ایستادیم؛ اما اسرائیل به تعهدات خود عمل نکرد و برعکس، هر روز در همان زمین‌ها شهرک جدید ساخت.[3]

عبدالحمید گفته است که وی به ماجرای فلسطین، منصفانه می‌نگرد و مخالفت دیگران اهمیتی ندارد. این نگاه و نظریه برای اسرائیل مفید است. این عملیات ثابت کرد قدرت اسرائیل پوشالی است. فلسطینیانی که موافق صلح با اسرائیل بودند، ازجمله جنبش فتح که با اسرائیل سازش کرده بودند، اکنون صلح و سازش با این رژیم را قبول ندارند و راه چاره را مقابله با اسرائیل می‌دانند.

پی‌نوشت:
[1]. سخنان عبدالحمید در روز 21 مهرماه 1402.
[2]. خبرگزاری ایمنا، «آیا فلسطینی‌ها زمین‌های خود را فروختند؟»، ۲۳ مهر ۱۴۰۲.
[3]. «حمایت صلح‌طلبان فلسطین از قیام علیه اسرائیل»