پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ آنچه مسلم است، مبانی، تفکرات و باورهای تشیع راستین، با منافع، تمایلات و سلطه‌گری قدرت‌های استکباری و استعماری همخوانی ندارد؛ زیرا مانند سدی در برابر زیاده‌ خواهی‌های آنها ایستاده است. دشمنان قسم‌ خورده اسلام و انقلاب با طرح‌ ریزی‌های فراوان کوشیده‌اند از درون به مبارزه با این عقاید و باورها بپردازند. یکی از این طرح‌های شوم، استفاده از دین در برابر دین و تشیع در برابر تشیع است.

استکبار جهانی همواره با مطالعات دقیق و بنیادی خود در جوامع دیگر، برای مستعمره ساختن آن جوامع و تضعیف قدرت ملت‌ها از هر فرصتی به‌خوبی بهره می‌گیرد. آنها جریان‌های فکری‌ که با اهدافشان همسو باشد و در دستیابی برخی اهدافشان به آنها یاری رساند، برمی‌گزینند و با حمایت‌های گوناگون، به روند رشد و گسترش آن جریان فکری و اعتقادی، تسریع می‌بخشند.

یکی از این جریان‌های فکری منحرف که سرعت رشدش، نشان از برنامه‌ریزی علمی و دقیق قدرت‌های استعماری دارد، جریان « تشیع لندنی» است که می‌کوشد تفسیر جدید از شیعه به جهان عرضه کند؛ شیعه‌ای متعصب که از علوم عقلی بیزار است و مناسک گراست و همه منتقدان خود را تکفیر می‌کند و می‌کوشد همانگونه که گروه‌های تکفیری اهل‌سنت به سبب اعمال قبیح خود، در دل جهانیان وحشت انداخته‌اند، با ترویج اعمالی مانند قمه‌زنی، ضرب و لطم که در قرآن، حدیث، سیره اهل‌بیت علیهم‌السلام و علمای دین از آن نشانی یافت نمی‌شود، چهره‌ای متفاوت و خشن را از شیعه که مذهب عقل و علم و عشق و مهربانی است، معرفی کند.

وحدت‌ ستیزی و دامن‌ زدن به دشمنی‌های مذهبی، یکی دیگر از خصوصیات این جریان است؛ به‌عنوان‌مثال طرفداران این جریان افراطی با برگزاری مراسم جشن‌ و سرور در روز نهم ربیع‌الاول و اهانت به مقدسات اهل‌سنت (به گمان اینکه این روز سالروز مرگ خلیفه دوم است) اسباب تفرقه و اختلاف میان شیعه و اهل‌سنت را فراهم کرده‌اند؛ عملی که سبب ریختن خون شیعیان بسیاری در پاکستان، عراق و سوریه شده است.

این اعمال افراط‌گرایانه طرفداران جریان تشیع لندنی در صورتی است که در دین مبین اسلام، به حسن خلق، عفو و گذشت، حفظ وحدت و حفظ حرمت اسلام و پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و ائمه اطهار علیهم‌السلام، سفارش شده است.[1]

آیا با وجود روایت و سفارش بر حفظ وحدت، سزاوار است که با برپایی جشن‌ و سرور، به مقدسات اهل‌سنت که برادران دینی ما هستند، بی‌احترامی کرد و باعث تهییج و تحریک آنها شده و وحدت میان مسلمانان را از میان برداشت؟ اقدامی که هیچ‌گونه تأثیر فرهنگی و ترویجی مثبت نداشته و تنها به عمق کینه‌ها می‌افزاید و برنده اصلی این اختلاف و تفرقه، نه شیعه است و نه اهل‌سنت؛ بلکه همان قدرت‌های استعمارگر غربی هستند که با بازی‌گردانی در خارج صحنه، بر آتش فتنه می‌دمند و به اهداف خود می‌رسند.

پی‌نوشت:
[1]. ابن بابويه، محمد بن على‌، خصال، ج1، ص125، محقق / مصحح: غفارى، على اكبر، نشر جامعه مدرسين‌. «يَا عَلِيُّ ثَلَاثُ خِصَالٍ مِنْ مَكَارِمِ الْأَخْلَاقِ تُعْطِي مَنْ حَرَمَكَ وَ تَصِلُ مَنْ قَطَعَكَ وَ تَعْفُو عَمَّنْ ظَلَمَكَ.»