پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شیوه هایی که امروزه مبلّغان بهائیت بواسطه آن درصدد جذب جریانات به ظاهر روشنفکری به مسلک خود هستند، موضوع محیط زیست و مسئله حقوق حیوانات است.

بهائیان در این راستا به گفتار پیشوایان خود استناد می کنند که خوردن گوشت را مخالف رحمت و شفقت دانسته (1) و کار را تا نزدیکی تحریم آن پیش برده اند: «اگر ضعف خلق نبود در این ظهور أعظم، خوردن گوشت را به کلی حرام می فرمودند.»(2) پیشوایان بهائی حتی ساختار بدن انسان را متناسب با خوردن گوشت ندانسته (3) و پیش‌ بینی کرده اند که به مرور گوشت از غذای انسان حذف خواهد شد.(4)

اما جالب است بدانیم همین پیشوایان بهائی که اینگونه ژست روشنفکری در پرهیز از خوردن گوشت به خود گرفته، به مذمت گوشت خواری پرداخته و آن را برخلاف رحمت و طبع انسانی دانسته اند که خود، نه تنها گوشت خوار بودند،(5) بلکه غذای غالب میهمانانشان هم از گوشت تهیه می شده است!(6)

فعالیت تشکیلات بهائیت در حوزه محیط زیست هم را می توان با هدف کادرسازی و ایجاد شبکه مویرگی و نظام اطلاعاتی منسجم در سراسر جهان ارزیابی کرد. به عبارتی تشکیلات بهائیت با همان دورویی که در موضوع حقوق حیوانات برخورد می کند، از مسئله محیط زیست هم به عنوان پوششی برای تبلیغ یا فعالیت اطلاعاتی مزدورانش استفاده می کند.(7)

آری؛ تفاوت میان گفتار و عمل پیشوایان بهائی در موضوع حقوق محیط زیست و دفاع از حقوق حیوانات، مصداق کوچکی از تناقض میان گفتار و عمل دین سازان بهائیت است!

پی‌نوشت:
(1). «خوردن گوشت قدری مخالف رحمت و شفقت است... الواح مبارکه در این خصوص بسیار است که نگارش آن در این رساله موجب اطناب مقام و خارج از موضوع و مرام است.» اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه الکترونیکی، ص 199.
(2). پریوش سمندری، طراز الهی (زندگینامه ایادی امرالله طرازالله سمندری)، انتاریو کانادا: مؤسسه معارف بهائی، 2002 م، ج 1، ص 307.
(3). چنانکه عبدالبهاء در یک نظریه غیرعلمی مدعی شده داندان ها نیش انسان به جای گوشت، متناسب شکستن بادام آفریده شده اند: هلن باست هورنبی، انوار هدایت، ص 376، شماره: 1007.
(4). «چون عالم انسانی ترقّی کند، گوشت کمتر مصرف شود؛ چه که دندان انسان گوشت خوار نیست… وقتی نوع بشر کاملاً پیشرفت نماید و ترقّی کند أکل لُحوم (خوردن گوشت ها) تدریجاً موقوف گردد»: مجله نجم باختر، سال سوم، شماره: 10، ص 29، ترجمه بیان عبدالبهاء.
(5). «امروز طلعت من اراده الله روح ماسواه فداه به مسافرخانه نزول اجلال فرمودند و هشت نُه نفر در محضر مبارک بودند، غذا را چیدیم قدری کباب میل فرمودند و کمی از آبگوشت.» پریوش سمندری، طراز الهی (زندگینامه ایادی امرالله طرازالله سمندری)، انتاریو کانادا: مؤسسه معارف بهائی، 2002 م، ج 1، صص 227.
(6). «دو قسم ضیافت در عکّا معمول بود، یکی ضیافت عمومی که... در باغ رضوان یا بهجی صورت می گرفت، یکی ضیافت خصوصی مسافرین در بیت مبارک. در ضیافت عمومی غذای واحد داده می شد مثل کباب چینی یا دیک کباب و تدارک آن کاملاً به دستور مبارک (عبدالبهاء) بود.» یونس افروخته، خاطرات نُه ساله، نسخه الکترونیکی، ص 39.
(7). جهت مطالعه بیشتر، بنگرید به مقاله: اهداف بهائیت فعالیت های محیط زیستی + استکهلم 50