پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب _ مناطق بسیار کمی در جهان وجود دارند که مردمشان از خود می پرسند آیا کشورشان از همین حالا، تا چند سال یا دهه آینده دوام خواهد آورد؟ بر اساس گزارشی که در ذیل می آید این پرسش فقط مختص شهروندان رژیم صهیونیستی است که عمیقاً از آینده این رژیم در هراسند. آنها هر چند به قدرت نظامی خود و اینکه بر اساس ادعاهای خودشان ملتی برگزیده هستند، بالیده اند اما ترسی عجیب آن ها را از درون می بلعد.

نکته عجیب درباره این گزارش آن است که یک خبرنگار معروف رژیم صهیونیستی چنین اعترافی کرده است. البته این اعتراف به واقع هم نزدیک است؛ زیرا رهبر معظم انقلاب در شهریور 1394 در دیدار با مردم استان چهارمحال و بختیاری فرموده است: «رژیم صهیونیستی تا 25 سال آینده را اصولاً نخواهد دید.»[1]

گیدئون لِوی، روزنامه نگارِ شناخته شده رژیم صهیونیستی در مقاله ای برای پایگاه خبری میدل ایست آی، به طور خاص به این نکته پرداخته که شهروندان ساکن در اراضی اشغالی، با این سوال جدی رو به رو هستند که آینده رژیم صهیونیستی چه خواهد بود؟

گیدئون لِوی در مقاله خود می نویسد: «اگر بخواهیم یک چیز را که به کل از دستورکارهای عمومی اسرائیل حذف شده، مد نظر قرار دهیم، صحبت در مورد چشم اندازهای بلند مدت در اسرائیل است. اسرائیلی ها به آینده نگاه نمی کنند. آن ها حتی می ترسند که چند سالِ آینده را در نظر گیرند. به طور خاص، سیاست مداران و حکمرانان اسرائیلی به شدت از اینکه توضیح دهند چه چیزی پیش روی شهروندان اسرائیلی و کودکان آنها است، طفره می روند. حتی یک اسرائیلی هم وجود ندارد که بتواند با قطعیت بگوید که آینده و سرنوشت رژیمی که ذیل آن زندگی می‌کند، چه خواهد شد. از هر فرد عادی، سیاست مدار، روزنامه نگار و یا دانشمندی با هر نوع نگاه سیاسی در اسرائیل بپرسید که اسرائیل به کجا می رود؟ و اساساً اسرائیل در 20 سال یا 50 سال آینده چه وضعیتی خواهد داشت؟ آن ها حتی نمی توانند 10 سال آینده را هم تصور و توصیف کنند. حتی تعداد بسیار معدودی از اسرائیلی ها می توانند بگویند که مایلند رژیمشان به کدامین سو حرکت کند. البته که در این میان باید آن هایی را که شعارهای توخالیِ صلح و امنیت و شکوفایی اقتصادی را می دهند نیز استثنا کنیم.»

لوی می نویسد: «در کنار همه آنچه گفته شد یک سوال اساسی و دردسر ساز دیگر نیز در مورد اسرائیل وجود دارد که در نوع خود حاوی نکات قابل توجهی است: آیا اساسا اسرائیل تا 20 یا 50 سال آینده، وجود خواهد داشت؟ این سوال تقریبا یکی از دغدغه‌های اساسی و البته مبهمی است که امروز در اسرائیل در مورد آن صحبت می شود. این سوال نیز مطرح می شود: آیا زمانی می رسد که صلح برقرار شود؟ سوال هایی که علی رغم مهم بودنشان و اینکه ذهن بسیاری را به خود مشغول کرده اند، دیگر به آن ها توجه ویژه ای نمی شود.

لوی به سخن برخی افراد اشاره می کند که می گویند اساساً نباید چنین سوالی در مورد رژیم صهیونیستی پرسیده شود؛ زیرا این رژیم قدرت نظامی و سلاح اتمی دارد و از حمایت و کمک های قدرت های غربی در حوزه های مختلفِ فناوری برخوردار است.

لوی در پاسخ این افراد می نویسد واقعیت چیز دیگری را نشان می دهد و آن اینکه اسرائیلی ها همچنان در مورد بقای رژیمشان سوال می پرسند و این کار را به تازگی نیز بیشتر از هر زمان دیگری انجام می دهند. در این رابطه کافی است که به تلاش های قابل توجه شهروندان اسرائیلی در به دست آوردن یک پاسپورت دوم برای خود و خانواده هایشان اشاره کنیم. حال هر پاسپورت و مرتبط با هر کشوری که می خواهد باشد. فرقی ندارد، پاسپورت پرتغالی باشد یا لیتوانیایی. مساله اصلی این است که شهروندان اسرائیلی می خواهند ورای اینکه شهروندی اسرائیلی را داشته باشند، پاسپورت یک کشور دیگر را هم داشته باشند. گویی پاسپورت اسرائیلی آن ها تاریخ انقضای مشخصی دارد و آن ها باید از همین حالا به فکر دوره پس از انقضای پاسپورت خود باشند.

از نگاه لوی، آینده اسرائیل از شهروندان اسرائیلی پنهان شده و عملاً در ابهام است. آن ها مایلند که از چشم انداز دینی و مذهبی در مورد "ابدیت" صحبت کنند و مثلا بگویند: "یک بیت المقدس متحد برای همیشه" و "وعده همیشگی خداوند به اسرائیل". با این حال، در درونِ خود آن ها هیچ سرنخی وجود ندارند که فردا قرار است چه بر سرشان آید.»

این روزنامه نگار صهیونیستی می نویسد، جامعه صهیونیستی، درگیرِ سرکوب، انکار و خودفریبی است. مثلا آنها به نحو گسترده ای نسبت به اینکه سرزمین یک ملت دیگر را اشغال کرده اند و دارند به آنها ستم می کنند، بی اعتنا هستند و آن را انکار می کنند. این در حالی است که کوهی از شواهد را می توان برای اثبات این مسائل ارائه کرد. کافی است از اسرائیلی ها بپرسید که اگر روزی فلسطینی ها اکثریت را میان رودخانه اردن و دریای مدیترانه کسب کنند، وضعیت برای اسرائیل چگونه خواهد شد؟ تنها و تنها شانه هایشان را بالا می اندازند. به هیچ عنوان نمی‌ فهمند که در آینده رهسپار کجا هستند؟ آیا قرار است تا ابد با زورِ سرنیزه زندگی کنند؟ آیا بهایی که به خاطر این رویکردهای رژیم صهیونیستی پرداخته می شود، ارزشش را دارد؟ جالب اینکه این سوال ها را وقتی از شهروندان اسرائیلی بپرسید، آن ها واقعا هیچ پاسخی ندارند.

از دیدگاه لوی، اشغال و اشغالگری، که بیش از هر چیز دیگری اسرائیلِ امروز را توضیح می دهد و تعریف می کند، عملاً حامل چالش های بی شماری برای اسرائیلی ها این رژیم است. با تداوم اشغالگری اسرائیلی ها چه اتفاق یا اتفاقاتی خواهد افتاد؟ چه آینده ای در انتظار اشغالگران(اسرائیلی ها) و اشغال شدگان(فلسطینی ها) است؟ آیا اشغالگری توان این را دارد که تا ابد ادامه پیدا کند؟

تا به امروز من(گیدئون لِوی)، قانع شده ام که اشغالگری توان اینکه تا ابد ادامه پیدا کند را ندارد. تاریخ به ما یاد داده که مردمی که برای آزادی می جنگند(اشاره به فلسطینی ها)، در نهایت پیروز می‌شوند و رژیم های پوسیده ای نظیر رژیم صهیونیستی در نهایت از درون، فرو می ریزند. در واقع، زوال و نابودی آن ها از خودِ درونشان است و آن ها فی نفسه متزلزلند.

لوی در پایان می نویسد: «از آنجایی که اشغال اسرائیل ادامه می یابد و پایان آن نیز نزدیک تر می شود، باوری در من ایجاد شده که با توجه به روند تحولات، به احتمال فراوان به زودی اتفاقی خواهد افتاد و سرنگونی رژیم اشغالگر اسرائیل نیز، زودتر محقق خواهد شد. از این منظر، وضعیتِ اسرائیل شبیه به درختی است که به ظاهر تنومند به نظر می رسد اما از درون پوسیده شده است.» [2]

پی نوشت:
[1]. خبرگزاری قدس (قدسنا)، شناسه مطلب 345824
[2]. جامعه خبری تحلیلی الف، ۲۷ خرداد ۱۴۰۱