پایگاه جامع فرق، ادیان ومذاهب_ تاریخ روابط بین‌الملل نشان می‌دهد که قدرت‌های بزرگ جهانی به هیچ وجه کشورهای مستقل و دارای ماهیت ایدئولوژیکی متفاوت را تحمل نمی‌کنند و برای تغییر رفتار و حتی سرنگونی چنین کشورهایی از انواع حیله‌ها و شگردها استفاده کرده‌اند.

یکی از شگردهای قدرت‌های جهانی که علیه نهضت‌های اسلامی به کار گرفته شد و سبب ناکامی و شکست آنها گردید، سیاست «تفرقه بینداز و حکومت کن» است. این سیاست پس از پیروزی انقلاب اسلامی در رأس دستور کار دشمن قرار گرفت، ولی با درایت و هوشمندی رهبر کبیر انقلاب عقیم ماند. اکنون نیز دشمن بار دیگر با استفاده از شیوه‌ها و فنون مدرن، به طور پیچیده‌ای به فعالیت دست زده است و علیه این نظام سم‌پاشی می‌کند و از جریان‌هایی که به دنبال ایجاد تفرقه بین مذاهب اسلامی هستند، مانند تشیع انگلیسی، حمابت می‌کند.

این جریان، جریانی سازمان یافته‌ و یک حزب سیاسی است که اهداف سیاسی خاصی را دنبال می‌کند؛ به عبارت دیگر باید گفت که این افراد، بازیگران قدرت و سیاست‌های دولت‌های غربی هستند و از طریق سرویس‌های جاسوسی غرب تغذیه می‌شوند که علیه دین اسلام، خصوصاً شیعه فعالیت کنند و چهره‌ای خشن و مخدوش را از شیعه و دین به دنیا معرفی کنند، در حالی که شیعه واقعی از اینگونه تهمت‌ها و افعالی که برخی از این فرقه‌ها به شیعه نسبت می‌دهند، مبرا است.

قرن بیستم با پیروزی انقلاب اسلامی، آغاز دوره جدیدی از احیای مجدد اسلام را نوید داد. این تجدید حیات اسلامی به اشکال گوناگون نمود یافته است، اما از منظر بسیاری از دلسوزان، اندیشمندان و رهبران سیاسی و فکری جهان اسلام، استراتژیک ترین و ماندگارترین شیوه‌ای که می‌تواند عزت و ابهت مسلمانان را متجلی سازد، همانا تمسک به اصل وحدت و انسجام کشورهای اسلامی است.

مقام معظم رهبری در تعریفی که از واژه وحدت ارائه کردند، چنین بیان داشتند که «منظور ما از وحدت چیست؟ یعنی همه مردم یک جور فکر کنند؟ نه! یعنی همه مردم یک جور سلیقه سیاسی داشته باشند؟ نه! یعنی همه مردم یک چیز را، یک شخص را، یک شخصیت را، یک جناح را یا یک گروه را بخواهند؟ نه! معنای وحدت اینها نیست. وحدت مردم یعنی نبودن تفرقه، نفاق، درگیری و کشمکش؛ حتی دو جماعتی که از لحاظ اعتقاد دینی هم مثل هم نیستند، می‌توانند کنار هم باشند، می‌توانند دعوا نکنند.»[1]
مقام معظم رهبری در ضرورت این امر مهم فرمودند: «من بر روی وحدت ملّی تأکید بیشتری دارم، به خاطر اینکه امنیت هم ناشی از وحدت است، اگر وحدت نباشد، امنیت ملّی هم به خطر می‌افتد و ایجاد ناامنی می‌شود.»[2]

یکی از اهداف اولیه و اساسی معصومین (علیهم‌السلام) استعمارستیزی و برقراری عدالت اجتماعی بود. علمای متدیّن و آگاه نظام شکوهمند اسلامی ایران نیز با پیروی از این مسلک، از آن سال که اجرای این رسالت را برعهده گرفتند، در مقابل استعمار با تمام قوا و توان مقابله کردند و درصدد برآمدند تا عدالت اجتماعی را به مفهوم واقعی خویش در جامعه اجرا کنند.
مردم ایران، بر خلاف ادوار گذشته، در دوران انقلاب و پس از آن با دامن زدن به این مسأله، ثابت کرده‌اند که دیگر آن مردم قبل از انقلاب ایران نیستند که تابع استعمار باشند.

پی‌نوشت:
[1]. کوثر ولایت (5)، تهران، اداره سیاسی حوزه نمایندگی ولی فقیه در سپاه، 1379، صص 74 ــ 73.
[2]. سخنرانی مقام رهبری در خطبه‌های نماز جمعه تهران، 26 فروردین 1379.