پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ باستان‌گرایی یکی از گرایش‌های ناسیونالیستی در ایران است که با نگاهی جدید به ایران پیش از اسلام از دریچه مدرنیته و با دست آویز قرار دادن باستان، اهداف استعمار را دنبال می‌کند که نتیجه آن تقابل با اسلام است. باستانگرا کسی است که چنین گرایشی داشته باشد. شوربختانه، بخش قابل توجهی از باستانگرایان، بی‌دین اند و بابت این کج‌رَوی خود، به عالم و آدم فخر می‌فروشند! ما بنا داریم از زبان منوچهر، پادشاه سلسله‌ی پیشدادیان، نواده‌ی فریدون، این جماعتِ نابخردِ گرفتار در مُردابِ متعفّنِ گمراهی را به دین‌داری دعوت کنیم.

حکیم ابوالقاسم فردوسی در کتاب شریف شاهنامه می‌گوید: هنگامی که منوچهر به 120 سالگی رسید و مرگِ خود را نزیک دید، نوذَر را به جانشینی خود برگزید و به او وصیت کرد که دیندار باشد. چون گرویدن به دین خدا، عقل و اندیشه انسان را پاکیزه می‌کند:

نِگر تا نَتابى زِ دين خُداى
كه دين خداى آوَرَد پاک راى.[1]

البته منوچهر فقط به همین سیلی اکتفا نکرده بود. او پیشتر، با تیغ تیز به سراغ بی‌دینان و بَددینان رفته بود.[2]

پی‌نوشت:

[1]. حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاهنامه، بر اساس نسخه مسکو، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی و مرکز خدمات کامپیوتری نور، 1389، شماره ثبت کتابخانه ملی: 815279، برگه 101، بیت 3577.
میترا مهرآبادی، شاهنامه کامل فردوسی به نثر پارسی، تهران: انتشارات روزگار، 1379، ج 1، ص 240.
[2]. بنگرید به: «چرا منوچهر، پیروان دیگر ادیان را کشتار کرد؟»