یکی از سؤالاتی که همواره از سوی مخاطبین صفحه اینستاگرامی طریقت‌نامه مطرح می‌شود، فرق میان اهل‌سنت و وهابیت است؛ اساساً چه تفاوتی میان اهل‌سنت و گروه وهابیت است؟! آیا این دو یکی هستند و یا میان این دو گروه تفاوت وجود دارد؟!
در پاسخ باید گفت که افزون بر مواردی هم‌چون، انکار توسل، استشفاع و ... از سوی وهابیت، که در مقاله دیگری[1] مورد بحث قرار گرفت، در این مقاله به یکی دیگر از مولفه‌های تفکر یک وهابی پرداخته می‌شود؛ وهابیت در پوشش کتاب و سنت، وجوب تقلید از یکی از ائمه اربعه اهل‌سنت، یعنی حنفی، مالکی، شافعی، حنبلی را انکار می‌کند.[2]  از این روی، برای شناخت یک شخص وهابی، کافی است که از او درباره تقلید از یکی از ائمه چهارگانه سوال شود! اگر در جواب گفت که ما باید تابع کتاب و سنت باشیم و تعصب بر یکی از امامان چهارگانه واجب نیست، او وهابی و یا دست کم، وهابی زده است.
حسین احمد مدنی در این خصوص می‌نویسد: «وهابیت، تقلید از امام معین را شرک در رساله می‌دانند و در شأن ائمه اربعه و جماعت مقلّد آنان، کلمات زشت و واهی به کار می‌برند و به این خاطر، با اهل سنت و جماعت مخالفت دارند و جماعت غیر مقلّد در هندوستان، از اتباع این طائفه شنیعه هستند؛ وهابیان نجد عرب، با این‌که ادّعا دارند که ما حنبلی هستیم، الّا این‌که آنان در تمامی مسائل از مذهب امام احمد بن حنبل عمل نمی‌کنند و فقه حنبلی را هنگامی‌که با حدیثی بنا بر فهمشان معارضه داشته باشد، ترک می‌کنند و دأب آنان همانند برادران غیر مقلّدشان در شبه قاره هند، کلمات زشت و بدی است که در شأن بزرگان امّت به کار می‌برند، و امّا بزرگان ما با این طائفه در تمامی این امور مخالف هستند، آنان مقلّد امام اعظم ابوحنیفه در اصول و فروع بوده، و تقلید از امامی از ائمه اربعه را واجب می‌دانند؛ همان‌طور که شیخ نانوتوی در کتاب لطائف قاسمیه و شیخ گنگوهی در کتاب سبیل الرشاد بر این مطلب تفصیلاً بیان کرده‌اند، بلکه شیخ گنگوهی، رساله مستقلی در وجوب تقلید شخصی تألیف کرده است، و هنگامی‌که کلمات زشتی را در حقّ ابوحنفیه و تابعین او در برخی از مسائل گفته می‌شد، شیخ رشید احمد گنگوهی، تعدادی رساله در ردّ وهابیت تألیف می‌کند.»[3]

پی‌نوشت:

[1]. شاخصه‌ی شناخت مسلمان اهل‌سنت از وهابی
[2]. بن‌باز، عبدالعزیز، مجموع فتاوی، تجمیع: محمد بن السعد الشویعر، ج3، ص52.
[3]. ابوالکرم بن عبدالجلیل، دعوه الامام محمد بن عبدالوهاب بین مویدیها و معارضیها فی شبه القاره الهندیه، دارالسلام، ص156.