پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ علی‌محمد شیرازی که در ابتدا با ادعای بابیت امام عصر (عجّل الله فرجه الشریف) کار خود را آغاز کرد، در ادامه مدعی نسخ اسلام به وسیله‌ی نوشته‌جات خود شد و آن‌ها را به عنوان تنها دلیل حقانیت خود معرفی کرد. این در حالیست که بسیاری از نوشته‌جات او، کپی‌برداری عینی یا مضمونی از آثار اسلامی یا علمی بوده با این تفاوت که در سرقت‌های خود، دچار اشتباهات فاحش ادبی شده است. از این‌رو در ادامه، به برخی از اشتباهات علمی ادبی علی‌محمد باب اشاره خواهیم نمود.
اول: علی‌محمد باب در بسیاری از شبه آیاتش، دچار اشتباهات شده و تأنیث و تذکیر را اشتباه و از ضمیرهای نابجا استفاده کرده است؛ همچنان که به تقلید از آیه‌ی 285 سوره‌ی مبارکه‌ی بقره، شبه آیه‌ای برای پیروانش نازل کرده: «آمن الذکرُ بما اُنزل إلیه من ربّه و المؤمنون کلٌّ آمن بالله و بآیاته و لا یفرقون بین أحد مِن آیاته و قالوا المسلمون بالحق ربّنا سمعنا نداء ذکر الله و أطعناه فاغفر لنا فإنّک الحق و إلیک المصیر بالحق مآبا»[1] که در آن مرتکب چند اشتباه فاحش ادبی شده است؛ از جمله:
الف: آن‌که به جای «أحد من آیاته» باید می‌گفت «أحدی من آیاته» زیرا کلمه‌ی آیات مؤنث است. ب: آن‌که فاعل «قالوا» به صورت ضمیر فاعلی آشکار آمده و لذا دیگر مجاز نیست که فاعل به صورت اسم ظاهر «المسلمون» آورده شود.
دوم: علی‌محمد باب در موارد متعددی علائم إعراب کلمات را به صورت اشتباه استفاده کرده و از این‌رو مثلاً علامت نصب را به کلمه‌ی مرفوع و بالعکس داده است؛ مانند آنچه در احسن القصص او می‌خوانیم: «فلمّا نقضوا المشرکین میثاق الذکر...»[2] که می‌خواست بگوید زمانی که مشرکین میثاق ذکر (باب) را نقض کردند. یا در جایی دیگر که می‌بایست مضاف الیه را به صورت مجرور بیاورد و به صورت مرفوع آورده است؛ یعنی به جای آنکه بگوید «کل العالمین» گفته است «کل العالمون».[3] یا در همان کتاب نوشته است: «أشهد أن علی قبل نبیل ذات الله و کینونیته»[4] که اسم أنّ را به جای آنکه منصوب «علیاً» بیاورد، مرفوع «علیٌّ» آورده است.
سوم: علی‌محمد باب در بسیاری از موارد نیز از لغات و ترکیبات غلط در آثارش استفاده کرده است. همچنان که در کتاب بیان عربی خود آورده است: «و لتعلمن خط الشکسته فإن ذلک ما یحبه الله و جعله باب نَفسه للخطوط لعلکم تکتبون».[5] این در حالیست که حتی اگر از بی‌معنا بودن عبارت فوق صرف‌نظر کنیم، از ترکیبات غلط آن نمی‌توان چشم‌پوشی کرد. چرا که به عنوان مثال باب از ترکیب «خط الشکسته» استفاده کرده در حالی که «شکسته» در زبان عربی وجود ندارد و به جای آن می‌بایست از مکسور یا منکسر استفاده می‌نمود.
نظیر این اشتباه را نیز می‌توان در این عبارت جناب باب دید: «اذا استطعتم کل آثار النقطه تملکون و لو کان چاپاً»[6] که وی از کلمات چ و پ در کلمات عربی‌اش استفاده کرد. و یا آن‌جا که گفته است: «فی الچاپ و الامر به».[7]
چهارم: از جمله نکات دیگر که به وفور در آثار باب به چشم می‌خورد، ترکیبات جدید، غیرمستعمل و بی‌معنایی است که خود نر ان که دهمو ساخته و گاهی چندین صفحه از مکتوباتش را از آن‌ها پُر کرده است [8]، می‌باشد. او به طور مثال در آدرس رفرنس هشتم، با سه حرف «ف ر د» ترکیباتی می‌سازد که برخی از آن‌ها برای هیچ عرب‌زبانی شناخته شده و قابل فهم نیست.
اما سؤال مهم این است که به راستی قصد علی‌محمد باب از این قبیل مکتوبات سرقتی، پر اشتباه و نامفهوم چه بوده است؟! مگر نه آن است که او ادعا داشته که می‌خواهد معارف حقیقی را به انسان‌ها منتقل کند؟! آیا با اینچنین الفاظ مهملی که هیچکس فهمی از آن‌ها ندارد، می‌توان معارف ناب را به مخاطبان انتقال داد؟! و به راستی چگونه این نوشته‌های سخیف را می‌توان نعوذبلله هم رتبه و یا ناسخ قرآن حکیم دانست؟!

پی‌نوشت:
[1]. علی‌محمد شیرازی، تفسیر سوره‌ی یوسف (احسن القصص)، انتشارات اهل بیان، صص 7-6.
[2]. همان، ص 221.
[3]. علی‌محمد شیرازی، لوح هیکل الدین، انتشارات اهل بیان، ص 23.
[4]. همان، ص 5.
[5]. علی‌محمد شیرازی، بیان عربی، نشر بابیه، ص 26.
[6]. همان، ص 42 و 43.
[7]. علی‌محمد باب، بیان فارسی، انتشارات اهل بیان، ص 228.
[8]. علی‌محمد شیرازی، دلائل السبعه، ص 1.