متن مقاله
معاویه بن ابوسفیان یکی از بزرگ‌ترین دشمنان سرسخت حضرت علی (علیه‌السلام) بوده است. وی پیوسته در کنار پدرش -ابوسفیان- با مسلمانان جنگید و سرانجام در فتح مکه در سال هشتم هجری از روی اجبار و ناچاری تظاهر به اسلام و مسلمانی کرد و آن را پذیرفت. اما در باطن، کفر خود را حفظ کرد، تا این‌که حوادث روزگار این فرصت را به او داد تا در زمان خلفا، حاکم و فرمانروای شامات گردد و آن زمان که نوبت به خلافت حضرت علی (علیه‌السلام) رسید، با بهانه‌های واهی از جمله به خون‌خواهی عثمان مقتول، قیام کرد و قتل این خلیفه را به گردن حضرت علی (علیه‌السلام) انداخت و مردم مناطق تحت سیطره‌ی خود را بر علیه حضرت تحریک و در زمان خلافت حضرت چندین جنگ را بر حضرت تحمیل کرد.
در هر حال وی هم مانند خلفا، در زمان حکومتش دچار مشکلات فراوانی می‌گردید که یا از طرف مخالفین اسلام مثل یهودیان با طرح سؤالات عجیب و غریب درمانده می‌شد و یا آگاهی از احکام دین و آیات قرآن نداشت، فلذا او برای رهایی از آن، گاهی به صورت مستقیم و یا با ارسال نامه و یا افرادی نزد حضرت علی (علیه‌السلام) شفاهاً و گاهی به صورت غیر مستقیم سؤالات خود را می‌پرسید و این امام همام با سعه‌ی صدر و چشم‌پوشی از حرکات و اعمال او و خلفای قبلی، جواب سؤالاتشان را می‌داد. فلذا همگان می‌فهمیدند که جواب پرسش‌ها را کسی می‌دهد که به حق وصی و جانشین حقیقی پیامبر اکرم است و اینان خلیفه حقیقی پیامبر نیستند. چرا که بعضاً سائلین به ایشان می‌گفتند جواب سؤالات ما را پیامبر و یا جانشین پیامبر می‌داند و لاغیر.
الغرض اینان در همه حال محتاج به حضرت علی (علیه‌السلام) بودند و ما در این مختصر نوشتار یک نمونه از آن را از کتب بزرگان اهل سنت بیان می‌داریم که اوج لطف و بزرگواری حضرت را می‌رساند.
مناوی از بزرگان اهل سنت می‌نویسد که: معاویه افرادی را نزد حضرت علی (علیه‌السلام) می‌فرستاد تا درباره‌ی مشکلات و یا سؤالاتی که از او می‌شد، از امام علی (علیه‌السلام) جواب بگیرند، و چون آن حضرت به آن‌ها پاسخ می‌داد، یکی از فرزندانش گفت: آیا به سؤال‌های دشمن خود جواب می‌دهی؟ حضرت فرمود: آیا این برای ما کافی نیست، که آن‌ها محتاج و نیازمند به ما -اهل بیت-باشند و از ما سؤال کنند؟؟![1]
در نتیجه تو خود از این مجمل حدیث مفصل خوان.

پی‌نوشت:

[1]. «أن معاوية كان يرسل يسأل عليا عن المشكلات فيجيبه فقال أحد بنيه: تجيب عدوك قال: أما يكفينا أن احتاجنا وسألنا.» فیض القدیر، مناوی، دفتر تبلیغات اسلامی، قم، ایران، ج4 ص356.