پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اولین پیشوای فرقه‌ی بابیت و مبشّر بهائیت، در طول شش سال، مقاماتی نظیر بابیت، مهدویت، نبوت و خدایی را برای خود مطرح کرد. از این‌رو مبلّغین بهائی در توجیه تبدل ادعاهای علی‌محمد باب، او را در اصل دارای مقام خدایی و پیامبری دانسته که ادعای بابیت و مهدویتش را پوششی برای پذیرش مردم در ابتدا دانسته‌اند؛ همچنان که می‌خوانیم: «نظر کن در فضل حضرت منتظَر که چقدر رحمت خود را در حق مسلمین واسع فرموده تا اینکه آن‌ها را نجات دهد. مقامی که اول خلق است و مظهر إنَّنی أنا الله (: قطعاً من خدا هستم)، چگونه خود با اسم بابیت قائم آل‌محمّد (صلّی الله علیه و آله) ظاهر فرموده... علّت انتساب آیات الهیه را به حجت موعود شیعیان (امام زمان) در آغاز ظهور، ضمن مناجاتی، حفظ مؤمنین از ستم معرضین می‌فرمایند».[1]
اما در پاسخ به این توجیه جناب باب می‌گوییم:
اولاً: بر فرض که این توجیه جناب باب را قبول کنیم و او را به عنوان پیامبری اولوالعزم بپذیریم که برای نجات جان پیروانش در ابتدا خود را قائم موعود معرفی نمود، پس تکلیف امام زمان (علیه السلام) و موعود اسلام چه می‌شود؟! آیا موعودی که علی‌محمد باب بارها به وجود آن اعتراف کرده، وجود خارجی نداشته است؟![2]
ثانیاً: اگر علی‌محمد باب در مورد بابیت امام غائب مرتکب دروغ شده؛ پس عصمت او به عنوان یکی از لوازم نبوت، از بین رفته و در نتیجه، هیچ‌کدام از مقامات ادعایش قابل پذیرش نیست!

پی‌نوشت:
[1]. فاضل مازندرانی، ظهور الحق، تهران: بی‌نا، 1932 م، ج 3، ص 268.
[2]. فاضل مازندرانی، اسرارالآثار، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 124 بدیع، ج 1، صص 182-179.