پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ دولت استعماری فرانسه در قرن نوزدهم میلادی، برای آن‌که از رقیب‌های روسی و انگلیسی خود در استفاده‌ی ابزاری از بهائیت عقب نماند، پیشنهاد همکاری به پیامبرخوانده‌ی این فرقه داده است. همچنان که بنابر گزارش عبدالحسین آیتی، پس از انتشار خبر تبعید ازلیان و بهائیان از ادرنه، نائب کنسولگری فرانسه، به صورت محرمانه با پیامبرخوانده‌ی بهائی دیدار کرد و به او گفت: «شما از تابعیت اسلام بیزاری جویید و خویش را تابع فرانسه گویید تا ما شما را تقویت نماییم و محترماً به اروپا رسانیم».[1]
البته هرچند که پیامبرخوانده‌ی بهائی صلاح را در آن دید تا زیر چتر حمایتی امپراطوری روس باقی بماند؛ اما در آینده، عبدالبهاء به درخواست استعمار فرانسه، به مستعمرات این کشور مبلّغ صادر کرد؛ همچنان که وی خطاب به ابوالفضل گلپایگانی (از مبلّغان سرشناس بهائیت) نوشته است: «از طهران چند مکتوب رسید که اولیای سفارت فرانسه اصرار دارند که بعضی از مبلّغین به صفحات اِفریق یعنی تونس و جزائر توجه نمایند و از اولیای دولت فرانسه نهایت رعایت خواهد شد تا جماعت آن سامان را تبلیغ نمایند. آنچه در این خصوص فکر شد نفسی که از عهده‌ی این کار برآید موجود ندیدم، مگر آنکه آن حضرت اگر ممکن باشد یک سفری به آن صفحات نمایید تا نگاشته و سفارش‌نامه (از دولت فرانسه) استحصال (: حاصل) شود…».[2]
اما به راستی، استعماری که دستش به خون حداقل یک میلیون مسلمان الجزایری آلوده است، عامل آوارگی میلیون‌ها نفر می‌باشد و کارنامه‌ی سیاهی در پایمالی حقوق بشر در کشورهای اسلامی و آفریقایی دارد [3]؛ چرا دست به دامن فرقه‌ی بهائیت شده است؟! بعلاوه؛ فرانسه چه چیزی در بهائیت می‌دید که می‌توانست احساسات استعمارستیزانه‌ی مردمی (که برخواسته از روحیه‌ی ظلم‌ستیزی و شهادت‌طلبی بود) را سرکوب نماید؟! همچنین چگونه پیشوایان دینی الهی، می‌توانند بازیچه‌ی دست ستمگران شده و دینی الهی، در راستای حمایت از استعمارگران نازل شود؟!

پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: عبدالحسین آیتی، کواکب الدریه، مصر: مطبعه السعاده، 1342 ق، ج 1، ص 380.
[2]. عبدالحمید اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 122 بدیع، صص 48-47.
[3]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به: الجزایر و مردان مجاهد، اثر: حسن صدر، تهران: سازمان انتشارات جاویدان، چاپ سوم 1356.