اهل بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از دو نظر دارای احترام و اکرام هستند، اول به خاطر قرابت و خویشاوندی با آن حضرت و دوم به خاطر صحابی بودن و مهم‌تر از همه این‌که ایشان خودشان دارای صفات پسندیده بسیاری بودند که بارها از جانب پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مورد تقدیر قرار گرفتند. بنابراین شایسته است فضائل و خوبی‌های ایشان به واسطه ارتباط نزدیکشان با نبی مکرم اسلام، همه جا بانگ برآورده شود که این مهم موجب تقویت اسلام خواهد شد.
اما کینه‌توزان و دشمنان خاندان رسالت برای ضربه زدن به اسلام و پایین آوردن شأن پیامبر و اهل‌بیت (علیهم‌السلام)، بیان کردن و نشر و ترویج فضائل آن بزرگواران را ممنوع کرده و بیان کننده آن را به نوعی طرد می‌کردند، به صورتی‌که ابن‌قتیبه می‌گوید: «بسیاری از محدثان از بازگو کردن فضائل حضرت علی (علیه‌السلام) و اظهار مواردی که شایسته مقام آن حضرت بود، خودداری می‌کردند. هر محدثی را که نامی از حضرت علی (علیه‌السلام) می‌برد و یا حدیثی درباره فضائل ایشان بیان می‌کرد، طرد می‌کردند.»[1]

پی‌نوشت:

[1]. غماری، فتح الملک العلی بصحه حدیث باب مدینه العلم علی، انتشارات دلیل ما قم، ص274 به نقل از الاختلاف فی اللفظ و الرد علی الجهمیه و المشبهه، ص41