از جمله اموری که در زمان نبی اکرم برای مسلمانان و به خصوص اصحاب رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) موجب اشتیاق فراوان بود، شنیدن کلمات وحی و سخنان گهربار از زبان پیامبر خداوند باری تعالی بود.
پس از رحلت رسول خاتم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، از جمله ارزش‌ها و افتخارات مسلمانان، برجای ماندن قرآن، به عنوان کتاب آسمانی که از زبان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به ما رسید و کلمات راهنمایی بخش ایشان در امور مختلف زندگی، می‌تواند باشد. اما بودند کج اندیشانی که از بیان کلمات گهربار آن حضرت کراهت داشته، حتی مردم را نیز از بیان آن منع می‌کردند.
رجاء بن حیاه می‌گوید: «معاویه از نقل احادیث پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) کراهت داشت و مردم را نیز از نقل احادیث آن حضرت منع می‌کرد.»[1]

پی‌نوشت:

[1]. ابن عساکر، تاریخ دمشق الکبیر، دار احیاء التراث العربی، ج62، ص116