به دست آوردن علم و دانش و قدم گذاشتن در این مسیر برای همه مردم حتی افراد بی‌دین پسندیده است و روز به روز بر اهمیت آن افزوده می‌شود. کسب علم و علم آموزی در دین مبین اسلام از اهمیت والایی برخوردار است، اما اگر انسان از علم خود در جهت رشد و تعالی انسانی و رفاه اجتماعی بهره نگیرد، مذموم و ناپسند خواهد بود. ابن تیمیه حرانی از جمله افرادی است که قسم اول، یعنی در کسب علوم همت کرد و خود را به کرسی استادی نیز رساند، اما در نهایت نتوانست از علم خود بهره کافی و وافی را ببرد و در مسیر نادرست قرار گرفت.
حصنی دمشقی با خبیث و مریض القلب دانستن ابن‌تیمیه و بی‌سواد دانستن پیروان وی، به نمونه‌هایی از انحرافات ابن‌تیمیه اشاره کرده و می‌گوید: «ابن‌تیمیه برای ایجاد فتنه و آشوب میان مسلمانان، محکمات قرآن و روایات را رها کرده و سراغ متشابهات قرآن و روایات رفته است. با تشبیه خداوند به مخلوقات و تجسیم ذات باری تعالی، خداوند را تکذیب نموده است.، چرا که خداوند در قرآن کریم، خودش را از هر عیب و نقصی منزه می‌داند....[1]

پی‌نوشت:

[1]. جعفر سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، موسسه امام صادق قم، ج4، ص216