گاه دشمنی و عداوت به جایی می‌رسد که حتی قبور نیز از این نفرت در امان نیستند. متوکل عباسی ناصبی چنان عداوتی با امام علی (علیه‌السلام) و حتی خاندان و ذریه آن حضرت داشت که حتی حاضر نبود ارادتمندی شیعیان و دوست‌داران ایشان را ببیند؛ از این رو وقتی دستش را از جنایت به خود آن ائمه (علیهم‌السلام) کوتاه دید، به سراغ قبور ایشان رفت و با تخریب قبور جنایت دیگری را در صفحه زندگی ننگین خود بر جای گذاشت.
ابوالفرج اصفهانی می‌گوید: «یکی از جنایات متوکل عباسی این بود که قبر شریف امام حسین (علیه‌السلام) را تخریب نموده و تمامی آثار موجود در آن را از بین برد.»[1] ابن جریر طبری، ابن اثیر جزری شافعی، ذهبی سلفی، ابن کثیر دمشقی سلفی و سیوطی شافعی در حوادث سال 236 (هـ.ق) می‌نویسند: «در این سال به دستور متوکل، قبر شریف امام حسین (علیه السلام) و تمامی خانه‌ها و دیوارهای اطراف آن تخریب و به زمین‌های زراعتی تبدیل شد.»[2]
ابن تغری حنفی در تاریخ خود می‌نویسد: «علاوه بر تخریب قبر امام حسین (علیه‌السلام) قبور سایر علویین نیز به دستور متوکل تخریب و به زمین‌های زراعتی تبدیل شد و از زیارت قبور آنان جلوگیری شد.»[3]
هدف از بیان این مطالب پی بردن به شخصیت احمد بن حنبل است که از ارادتمندان متوکل بوده و بعضی نیز وی را محب امیرالمومنین (علیه‌السلام) دانستند.

پی‌نوشت:

[1]. ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبین، چاپ امیر قم، ص395
[2]. ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، دار احیاء التراث العربی، ج4، ص318
[3]. ابن تغری حنفی، النجوم الزاهره فی ملوک مصر و القاهره، دار الکتب العلمیه، ج2، ص341و 343