از جمله شبهاتی که وهّابیون در شبکه‌های ماهواره‌ای و سایت‌های اینترنتی خود به شکل گسترده‌ای به آن دامن زده و پر و بال می‌دهند، ارائه‌ی برخی روایات است که از نظر سند، دلالت و مدلول مخدوش است و نعوذبالله امام زمان را چهره‌ای خشن و خون‌ریز ارائه می‌دهد، گویی که او بویی از رأفت و رحمت اسلامی نبرده، تنها کارش شمشیر به دست گرفتن، گردن زدن و جوی خون به راه انداختن است؛ به حدی که از هر هزار نفر، نهصد و نود و نه نفر و یا بر اساس روایت دیگری دو سوم انسان‌های روی زمین را خواهد کشت. متأسفانه این‌گونه تبلیغات مسموم تا جایی رسوخ نموده که در پاره‌ای موارد دیده می‌شود که حتی برخی شیعیان نیز با ترس و لرز از ظهور امام زمان یاد کرده و می‌گویند: چرا باید برای ظهور امام زمانی دعا کنیم که گردن همه‌ی ما را از دم تیغ خواهد گذراند؟!

آنان برای پر کردن پیمانه‌ی خود در هجوم به امام زمان به روایتی از منابع خود نیز استناد می‌کنند که به خوبی روشن است از دیدگاه شیعه بی‌اعتبار است. در این حدیث، خون‌ریزی‌های وحشتناکی به امام زمان نسبت داده شده؛ به عنوان نمونه یوسف بن یحیی مقدسی شافعی در کتاب «عقد الدرّر» روایت مرسلی از امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) درباره‌ی حوادث رم (رومیه) نقل می‌کند: «پس مسلمانان، سه تکبیر می‌گویند و مانند ریگ‌ها و شن‌های روان ـ که از بلندی فرو می‌ریزند ـ داخل (روم) می‌شوند و در آن‌جا پانصد هزار جنگجو را می‌کشند و غنایم و اموال را به طور مساوی تقسیم می‌کنند و به هر یک از آنان، صد هزار دینار و صد کنیز و یا غلام می‌رسد.»[1]

در پاسخ به این روایت می‌گوییم: اولا، این روایت مشکل سندی دارد، چون علاوه بر آن‌که از منابع اهل‌سنت و مورد قبول وهّابیت است و برای ما اعتباری ندارد، اساسا سندی برای آن ذکر نشده تا بر اساس مبانی رجالی خودشان اعتبارسنجی گردد. ثانیا، این روایت از نظر محتوا نیز غیر قابل اعتماد است و به خوبی روشن است که جاعلان این‌گونه احادیث، در خدمت حکومت‌های جائر و توجیه جنگ‌های پس از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و قتل عام‌ها و کشتارهای وسیع آن زمان است.

پی‌نوشت:

[1]. «فیکبّر المسلمون ثلاث تکبیرات، فتکون کالرّملة علی نشز فیدخلونها، فیقتلون بها خمس مائة ألف مقاتل، و یقتسمون الأموال، حتّی یکون النّاس فی الفیء شیئا واحدا، لکلّ إنسان منهم مائة ألف دینار، و مائة رأس، ما بین جاریة و غلام.» عقد الدّرر فی أخبار المنتظر، شافعی السلمی، دار النشر، ج 1، ص 261.