از جمله شاخه‌های علوم، علم منهج‌شناسی است که در آن از شناخت راه و روش گروهی در عرصه علم بهره برده می‌شود. در این مقاله سعی شده است که دو مورد از مناهج وهابیت در باب تکفیر دیگر مسلمانان بررسی گردد که در تقابل با آن سیاست مطلوبی اتخاذ گردد.
اولین منهج وهابیت در میدان تکفیر دیگر مسلمانان، ظاهر‌گرایی ایشان در متون دینی یعنی کتاب و سنت است. در این جا دو نمونه محضر خوانندگان محترم ارائه می‌شود که این نگرش به صورت  شفاف بیان گردد.
مورد اول در تعریف معنای عبادت است که با نگاهی ظاهر‌بینانه از سوی وهابیون، به هر عملی همراه خشوع و خضوع  تفسیر شده است.[1] در این صورت باید اعمالی که مسلمانان در طول شبانه روز به صورت پی در پی انجام می‌دهند هم چون طلب شفاعت، نذر، بوسیدن ضریح ائمه اطهار و دیگران اعمال مصداق عبادت قرار گرفته و شرک شمرده شود.[2]
این نگاه ظاهری در متون دینی سبب شده است که خدای وهابیت نیز خدایی انسان وار گردد که این نیز تکفیر دیگر مسلمانان را به دنبال خواهد داشت.
مورد دوم ادعای سلف‌گرایی است که موجب شده است دیگر مسلمانان از دائره توحید خارج گردند.  به عنوان مثال باید به کلام سلیمان بن سمحان اشاره کرد که در تایید کفر جهمیه، کلام سلف را به عنوان دلیل ذکر کرده است.[3] محمد بن عبدالوهاب نیز در این باره می‌نویسد: «سلف گفته است که کفر کسانی که [تاویل می کنند] از کفر یهود و نصاری بدتر است.[4]

پی‌نوشت:
[1]. ابن قیم جوزی، محمد بن ابی بکر، الداء و الدواء، جده، دار عالم الفوائد، چاپ اول، 1429 ق، ص 314.
[2]. ابن عبدالله، سلیمان، التوضیح عن توحید الخلاق، عربستان، دار طیبه، چاپ اول، 1404 ق، ج 1، ص 191.
[3]. ابن سمحان، سلیمان، البیان المبدی لشفاعه القول المجدی، مطبع القرآن، بی جا، ج 1، ص 32.
[4]. علماء نجد الاعلام، الدرر السنیه فی الاجوبه النجدیه، محقق: عبد الرحمن بن محمد بن قاسم، چاپ ششم، 1417 ق، بی جا، ج 4، ص 354.