پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در جلسات ذکر دارویش به هنگام ذکر گفتن بعضی صدای خود را بلند کرده و برخی نعره زده و گریبان‌چاک می‌زنند. فیض کاشانی معتقد است که این عمل برخلاف سخن خداوند متعال در قرآن است که می‌فرماید: «ادْعُوا رَبَّکمْ تَضَرُّعًا وَخُفْیةً إِنَّهُ لَا یحِبُّ الْمُعْتَدِینَ [اعراف / 55] پروردگار خود را از روی تضرع و در پنهانی بخوانید. او متجاوزان را دوست نمی‌دارد.» این آیه دلالت بر کراهت آنچه متصوفه می‌کنند از بلند کردن صدا در هنگام ذکر دارد. [وافی، ج 9، ص 1440] این عالم بزرگ، عربده کشیدن آن‌ها را شبیه صدای خران دانسته و می‌گوید: «به‌قدر حیوانی شعور ندارند و مانند خر عرعر می‌کنند و رقاصی می‌کنند و کف می‌زنند! سنت را ترک کردند و بدعت‌ها ملتزم شدند. فریاد زدن و صیحه را عبادت نام گذارند. کأن خدا بانگ آن‌ها را نمی‌شنود، پاک و منزه است ذات احدیت از این‌که چیزی بر او مخفی باشد.» [کشف الاشتباه، صص 299-301] این عمل صوفیان نه‌تنها برخلاف قرآن است بلکه ائمه اطهار (علیهم السلام) نیز مسلمانان را از این نحوه ذکر گفتن منع کرده‌اند و مسلمانان را از حضور در این مجالس صوفیه برحذر داشته‌اند.

پی‌نوشت:
فیض کاشانی، محمد، وافی، نشر مکتبه امام امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)، اصفهان، 1406 ه ق، ج 9، ص 1140
محلاتی، ذبیح‌الله، کشف الاشتباه، تصحیح فردوسی، انتشارات نسیم ظهور، قم، 1389، ص 299-301