پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغان کانال‌های بهائی، با انتساب اعتقاد رؤیت خداوند به مذهب تشیع، مدعی شدند: «(شیعیان) معتقدند كه خدا را نمی‌توان ديد ولى می‌گویند در روز قيامت می‌توان او را ديد. بنابراين، اين‌كه خدا را غير ماده بدانيم ولى معتقد به اين باشيم که او در روز قيامت متجسم می‌شود؛ با عقيده‌ی غيرقابل ديده شدن خدا، در تعارض می‌باشد».[کانال تلگرامی تبلیغی بهائیت] در پاسخ به این شبهه می‌بایست گفت:
اولاً: بهائیان با اعتقاد به خدایی پیامبرخوانده‌ی خود، دیگر چه رویی برای نقد عقاید شیعیان برایشان باقی می‌ماند؟![ر.ک: بدیع، ص 154]
ثانیاً: با توجه به نصّ صریح قرآن، شیعیان رؤیت خداوند را با چشم مادی، غیرممکن می‌دانند. همچنان که قرآن می‌فرماید: «لاَّ تُدْرِکُهُ الأَبْصَارُ وَهُوَ یُدْرِکُ الأَبْصَارَ وَهُوَ اللَّطِیفُ الْخَبِیرُ [انعام/103]؛ دیدگان، او را درک نمی‌کند ولی او دیدگان را درک می‌کند و او لطیف و دانا است».
ثالثاً: احتمالاً مستند بهائیان، آیاتی چون: «وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ؛ إِلي‏ رَبِّها ناظِرَةٌ [قیامة/23-22]؛ در آن روز چهره‌هایی شاداب‌اند؛ و به سوی پروردگار خود می‌نگرند»، باشد. در این صورت خواهیم گفت وجود چنین آیاتی به هیچ وجه موجب اعتقاد شیعیان به رؤیت ظاهری خدا نشده است. چرا که شیعیان با توجه به تفسیر معصومین (علیهم السلام)، مراد از چنین آیاتی را به چهره‏‌هایى نورانی و منتظر ثواب پروردگارشان تفسیر می‌کنند.[ر.ک: عیون‏ أخبارالرضا (ع)، ج 1، ص 114]
بنابراین همان‌گونه که روایات نیز بر آن دلالت دارد؛ مراد از دیدن خداوند در قیامت، نظر قلبى و دیدن قلب به وسیله‌ی حقیقت ایمان است.[ر.ک: المیزان فی تفسیر القرآن، ج 20، ص 178]

پی‌نوشت:
حسینعلی نوری، بدیع (در جواب اسئله قاضی)،  چاپ سنگی از روی نسخه‌ی خطی، کاتب حرف الزاء، ربیع الأول، ص 154.
صدوق، عیون‏ أخبارالرضا (ع)، بی‌جا: انتشارات جهان، 1378 هـ ق، ج 1، ص 114.
سید محمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القران، قم: دفتر انتشارات اسلامی، سال 1374 هـ ش، چاپ پنجم، ج 20، ص 178.