پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ قرآن در نزد مسلمانان به‌عنوان بزرگ‌ترین معجزه و مقدس‌ترین کلام به شمار می‌رود که دارای بالاترین معارف و زیباترین مضامین است و سخنی یارای مقابله با او نیست. درعین‌حال، صوفیان اهمیت و جایگاهی که برای اشعار و سخنان خود و دیگر بزرگان صوفیه قائل هستند برای قرآن قائل نیستند. به‌عنوان نمونه از ابوالحسن دراج نقل شده که: «وقتی دو بیت شعر برای یوسف رازی خواندم این‌قدر گریه کرد که ریش و لباسش خیس شد. سپس به من گفت فرزندم... از هنگام نماز صبح تاکنون مشغول تلاوت قرآن بودم ولی قطره‌ای اشک از چشم من بیرون نیامد! اینک که تو دو بیت شعر خواندی در درون من قیامتی برپا شد.» [اللمع، دارالکتب الحدیثه، مصر، ص 364] این چه حالت عرفانی است که با خواندن قرآن که به‌تصریح خود قرآن اگر بر کوه نازل می‌شد به خشوع درمی‌آمد اما این به‌اصطلاح عارف به شور و حال عرفانی نمی‌رسد ولی با شنیدن دو بیت شعر این‌چنین منقلب می‌شود و بهره خود از شعر را بیشتر از قرآن می‌داند.

پی‌نوشت:
ابونصر سراج، عبدالله بن علی، اللمع فی التصوف، دارالکتب الحدیثه، مصر، 1380 ه‌ق، ص 364