تاویلات صوفیه
تأویلات ابن عربی از عجیب‌ترین تأویلات صوفیانه است. زیرا حتی بزرگان صوفیه نیز برخی از تأویلات او را باطل می‌دانند. برخی از محققین نیز روش تأویل ابن عربی را به تفاسیر یهودیان از کتب خویش تشبیه کرده‌اند. این در حالی است که صوفیان تفاسیر و تأویلات خویش را برخاسته از باطن قرآن می‌دانند.
به نظر برخی خطبه البیان منسوب به امیرالمومنین علی (علیه السلام) است. اما برخی دیگر معتقدند که خطبه البیان دست‌آویز فرقه‌های صوفیه است برای توجیه شطحیات خود. بنابراین انتساب خطبه البیان به امیرالمومنین علی (علیه السلام) منتفی دانسته شده و آن را از جعلیات صوفیه می‌دانند.
آیه‌ی تبلیغ یکی از آیاتی است که در شأن حضرت امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) نازل شده که سران فرقه صوفیه از این آیه، برای گمراه کردن مردم و رسیدن به مقاصد خود سوء استفاده کرده و رهبری و ولایت بر مردم در زمان غیبت را به خود تطبیق کرده‌اند و با این بدعت آشکار ولایت خود را در ادامه ولایت معصومین (علیهم السلام) می‌دانند.
همواره قرآن در نزد صوفیه در حاشیه قرار داشته و احترام و جایگاه ویژه‌ای که مسلمانان برای قرآن قائل‌اند صوفیه قائل نیستند ولی از طرف دیگر برای اشعار و سخنان خود و بزرگان صوفیه ارزش والایی قائلند. چنانچه بزرگان صوفیه با خواندن قرآن شور و حالی به آنها دست نمی‌دهد ولی با شنیدن شعری منقلب می‌شوند.
آیه‌ی اکمال در روز عید غدیر، برای تکمیل دین، که همان برگزیده شدن حضرت امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) برای جانشینی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) باشد، نازل شده است، اما صوفیان از این آیه به نفع خودشان سوء استفاده کرده و مسئله بیعت و ولایت در زمان غیبت را برای خود مطرح کردند.