پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ طاهری و برخی مسترها مانع ذکر گفتن و همراه داشتن اسماء الهی برای مریدان خود هستند و از گفتن و شنیدن «لا حول و لا قوة الاّ بالله» و یا نوشتن «آیة الکرسی» و همراه داشتن آن واهمه دارند و در فرآیند فرادرمانی مطروحه‌ی خود به بیماران تأکید می‌کنند که از این اذکار، همراه خود نداشته باشند. وی دراین‌باره می‌گوید: «رفتن در ذکر بدون حفاظ، مساوی است با آلوده شدن، 99 درصد از این افراد مشکل افسردگی دارند و مشکل تشعشع دفاعی دارند شما در پروسه درمان که انجام دادید متوجه می‌شوید آن‌هایی که اهل این مسائل بودند چقدر کارشان مشکل‌تر بوده است.» این گفته‌ها دقیقاً خلاف قرآن کریم است که می‌فرماید: «الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِكْرِ اللَّهِ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ...[رعد/28] آن‌ها که به خدا ایمان آورده و دل‌هاشان به یاد خدا آرام می‌گیرد، آگاه شوید که تنها یاد خدا آرام‌بخش دل‌هاست». هرچند در آموزه‎های اسلام به ذکر با حضور قلب توصیه شده ولی هرگز دلیل نمی‌شود اگر کسی حضور قلب کافی نداشته باشد می‌تواند ذکر زبانی را ترک کند، در غیر این صورت دچار حملات می‌شود؟![مقالاتی در نقد عرفان حلقه، ص 146]

پی‌نوشت:
محمدرضا انهاری، مقالاتی در نقد عرفان حلقه، نشر اردهال، 1395.