پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغ بهائی در پاسخ به فرمان پیامبرخوانده‌ی این فرقه، مبنی بر کر و کُور شدن پیروان برای ایمان به وی و تعارض آن با آموزه‌ی «تحری حقیقت» ایشان، مدعی شد: «در بهائیت دین موروثی نیست و هرکس آزاد است که از دین خود برگردد و مجازاتی ندارد».(کانال‌های تبلیغی بهائیت)
در پاسخ به این توجیه، می‌بایست بدانیم:
اولاً: بهائیان از ابتدای کودکی تا دوران نوجوانی، تحت برنامه‌های فشرده‌ی آموزشی تشکیلات بهائیت قرار می‌گیرند. به طوری که عملاً فرصت و حق انتخابی، جز بهائیت برایشان باقی نمی‌ماند.
ثانیاً: مؤیّد عمل به «کر و کُور شدن واقعی در بهائیت» اینست که هیچ یک از بهائیان، حق ندارد به نتیجه‌ای جز آنچه بیت العدل می‌گوید، برسد.(الواح وصایا، ص 13)
ثالثاً: هرآنکس که به حقیقت پی برد و از بهائیت به اسلام بازگردد، با مجازات سختی به نام «طرد روحانی» مواجه می‌شود.(توقیعات مبارکه، ص 42) در این مجازات، شخص طرد شده، چون زباله‌ای به دور انداخته شده و حتی نزدیکانش نیز حق ارتباط با وی را ندارند.
با این توضیحات، مفهوم کر و کُور شدن در کلام پیامبرخوانده‌ی بهائیان، به خوبی روشن می‌گردد.

پی‌نوشت:
عباس افندی، الواح وصایا، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا.
شوقی افندی، توقیعات مبارکه، بخشی از صورت توقیع منیع مبارک، مورخ 15 شهرالکلمات، 103 بدیع.