پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی دیگر از آموزه‌های اشو نفی مذهب و شریعت است. او می‌گوید: «مذهب سرکش است و انسان مذهبی عصیان‌گر.»(الماس‌های اشو، مرجان فرجی، ص 203) او برضد همه‌ی راست دینی‌ها، برضد همه‌ی سـنت‌ها، برضـد همه‌ی ایدئولوژی‌ها به عصیان برمی‌خیزد. تنها عشق او، عشق به حقیقت است. ولی مخاطبینش را از این حقیقت آگاه نمی‌کند. حقیقت اشو درواقع همان آزادی و هرزگی است که در سخنرانی‌هایش به آن اعتراف می‌کند. درجایی دیگر می‌گوید: «همه‌ی آیین‌ها بر پایه‌ی دستاویزی ساختگی بنا شده است. همه‌ی شیوه‌ها دروغی‌اند. آن‌ها تنها یک موقعیت را پدید می‌آورند و انگیزه نیستند. می‌توان دستاویزهای تازه‌ای به بار آورده و دین‌های تازه‌ای پدید آورد. دستاویزهای کهنه فرسوده می‌شوند. دروغ‌های کهنه از رنگ و بو می‌افتند و به دروغ‌های نوتری نیاز خواهد بود. این کاری است که ادیان متعارف با مردم می‎کنند؛ سرکوب، سرکوب، سرکوب. آن‎ها اجازه نمی‎دهند شما خودتان باشید. آن‎ها شما را فلج می‎کنند.»(آواز سکوت، ترجمه‌ی سید حسینی، میرجواد، ص 231) این درحالی است که وی در شبه عرفان خود از قوانین و آیین‌های استفاده می‌کند که به گفته‌ی خودش، سرکوب مخاطبینش است.(بانک جامع جنبش‌های نوظهور، ص 142)

پی‌نوشت:
اشو، الماس‌های اشو، ترجمه‌ی مرجان فرجی، نشر فردوس، 1382.
اشو، آواز سکوت، ترجمه‌ی سید حسینی، میرجواد، نشر هودین، 1385.
بانک جامع جنبش‌های نوظهور، مرکز تحقیقات قائمیه، نشر موسسه‌ی قائمیه، 1385.