جمعیتی از انصار و مهاجرین نشسته بودند و از فضایلی که پیامبر در حقشان بیان کرده بود می‌گفتند و به آن مباهات می‌کردند. امام علی (علیه السلام) ساکت بود و چیزی نمی‌گفت، تا این‌که انصار و مهاجر گفتند: یا علی! شما هم مطلبی بفرمایید: حضرت علی (علیه السلام) لب به سخن گشود و فرمود: ای انصار و مهاجر! همگی فضایلی را برشمردید، ولی بگویید خداوند این فضایل را به‌خاطر چه کسی به شما عنایت کرد؟ همه گفتند به‌خاطر پیامبر اکرم خداوند این فضایل را به ما عنایت کرد.(کتاب سلیم بن قیس، ص284-300)
علی (علیه السلام) فرمود: راست گفتید، ولی بدانید که پیامبر در حق من فرمود: «هر کس گمان کند من را دوست دارد و بغض علی را داشته باشد، دروغ‌گو است و مرا دوست ندارد. او از من است و من از اویم، هر کس او را دوست بدارد، مرا دوست داشته است، و هر کس مرا دوست بدارد، خدا را دوست دارد و هر کس بغض علی را دارد، مرا مبغوض داشته است و هر کس مرا مبغوض بدارد، خدا را مبغوض داشته است».(المجالس الوعظیه فی شرح احادیث خیر البریه، ج2، ص168)

پی‌نوشت:

هلالی، سلیم بن قیس (م76)، ترجمه انصاری شیرازی، نشرالهادی، قم، ص284 - 300.
شمس الدین محمد بن عمر شافعی(م956)، المجالس الوعظیه فی شرح احادیث خیر البریه من صحیح الامام البخاری، تحقیق احمد فتحی، دارالکتب العلمیه، بیروت: 1425ق، ج2، ص168.