کانال‌های تبلیغاتی بهائیت، با استناد به لایحه‌ی حقوق شهروندی و برخی شعارهای انتخاباتی رئیس دولت، درصدد تلاش برای به رسمیت شناختن بهائیت در ایران هستند. از همین سو شبکه‌های مجازی وابسته به بهائیت، با درخواست از بهائیان برای نگارش نامه‌هایی نمادین به رئیس جمهور، تلاش خود را برای به رسمیت شناخته شدن، علنی می‌کنند.
این‌ها همه در حالیست که فرقه‌ی ضالّه‌ی بهائیت در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، به رسمیت شناخته نشده (اصل سیزدهم قانون اساسی) و بنا به فرموده‌ی امام راحل: «بهائی‌‏ها يک مذهب نيستند، يک حزب هستند، يک حزبى كه در سابق، انگلستان پشتيبانى آن‌ها را مى‏‌كرد و حالا هم آمريكا دارد پشتيبانى مى‏‌كند».(صحیفه‌ی امام، ج 1، ص 460)
اما حال چه شده که بهائیت، از رئیس قوه‌ی مجریه چنین انتظاری دارد؟ اشکال کار در کجاست که بهائیت خیال می‌کند بر خلاف آموزه‌های دین مبین اسلام، قانون اساسی کشور، اندیشه‌ی امام راحل و ملّت مسلمان ایران، به رسمیت شناخته خواهد شد! آری؛ بهائیتی که همواره در صدر توطئه‌گران بر علیه انقلاب اسلامی و کشور ایران است، چگونه انتظار به رسمیت شناخته شدن دارد؟!
پی‌نوشت:
جهانگیر منصور، قانون اساسی، تهران: نشر دوران، 1393 ه‍.ش، ص 34.
امام خمینی، صحیفه‌ی امام، قم: موسسه‌ی تنظیم و نشر آثار امام خمینی (رحمه الله)، ج 1، ص 460.