پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ رسول خدا بارها محبت اهل بیت خاص خود را - علی، فاطمه، حسن، حسین (علیهم السلام) - را به تمامی اصحابش گوشزد می‌کرد و همگان را از کینه‌ورزی و دشمنی و بغض برحذر می‌داشت، آن گونه که محبت اهل بیتش بر همه‌ی امت با گفتار و سفارشات پیامبر تمام شده بود، پس چگونه بسیاری از امت، مخصوصاً اصحاب رسول خدا، ادعای دوستی با پیامبر و اهل‌بیت او را می‌نمایند، در حالی‌که برای فرمایشات فراوان پیامبر اکرم ذره‌ای ارزش قائل نشدند، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در مناسبت‌های مختلف اهل بیت خود را به صورت گروهی به این امت و اصحابش معرفی نمود، و حتی به صورت انفرادی به مردم متذکر احوال یک یک آن‌ها هم می‌شدند. اما بعد از رحلت پیامبر، امت پیامبر چگونه با مصداق صریح آیه مودت در قرآن که خداوند فرمود: «قُل لَّا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَی...[شوری/23] ای پیامبر! به مسلمانان بگو هیچ مزد و پاداشی - در مقابل رسالتم - از شما نمی‌خواهم، مگر دوستی و محبت با نزدیکانم...» معامله و برخورد کردند، چگونه تشیع که محبین واقعی اهل بیت هستند، باور کنند که اصحاب پیامبر واقعاً علاقمند به آل رسول بودند، در حالی‌که در کتب علمای اهل سنت مشاهده می‌کنیم که پیامبر احادیث عجیبی را نسبت به اهل بیت خود فرمود و در برخی کتب دیگر می‌خوانیم که چه ظلم‌هایی که در حق ایشان روا نشد.
مثلاً در کتاب صحیح بخاری درباره‌ی شأن نزول این آیه نوشته شده است: «قوله تعالی الاّ المودة فی القربی، عن ابن عباس انّه سئل من قوله: «الاّ المودة فی القربی»، فقال سعید بن جبیر قربی فی آلایه اعنی آل محمد.[1] ابن عباس می‌گوید، از سعید بن جبیر - صحابی رسول خدا - سؤال شد که منظور خداوند از مودت در آیه فی القربی چیست؟ پاسخ داد نزدیکان آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) هستند.»
و یا یکی از مفسران اهل سنت در کتاب خود درباره‌ی شأن نزول آیه شریفه، حدیث طولانی می‌آورد که پیامبر هنگام نزول آیه فرمود: «من مات علی حبّ آل محمد مات شهیداً... مات مغفور له... مات تائباً... مات مومناً مستکمل الایمان... الا و من مات علی بغض آل محمد جاء یوم القیامه مکتوب بین عینیه آئس من رحمة الله، الا و من مات علی بغض آل محمد مات کافراً... لم یشم رائحه الجنّه.[2] کسی‌که بر دوستی آل محمد بمیرد شهید مرده است، ... آمرزیده از دنیا رفته است، ... توبه کار مرده است، ... با ایمان کامل وفات کرده است، ... آگاه باشید اگر کسی با دشمنی و بغض آل محمد بمیرد، در حالی‌که بین چشمانش نوشته شده، مأیوس از رحمت الهی، در قیامت محشور می‌شود، ... کافر مرده است، ... بوی بهشت را استشمام نمی‌کند.» بعد این مفسر بزرگ اهل سنت در ادامه می‌نویسد: «روی انّها، قل لااسئلکم علیه اجراً الاّ المودة فی القربی، لما نزلت قیل یا رسول الله: من قرابتک هولاء الذین وجبت علینا مودتهم؟ قال رسول الله: هم اهل بیتی اعنی، علی، فاطمه و الحسن و الحسین.[3] از پیامبر پرسیدند یا رسول الله! نزدیکان شما که محبت آنان بر ما واجب شده چه کسانی هستند؟ پیامبر فرمود: اینان اهل بیت من هستند، علی و فاطمه و حسن و حسین.»

سؤالاتی که مطرح است این است: این چگونه ادعای دوستی با آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) است که بعد از رحلت پیامبر، غصب خلافت کردند و جریان غدیر خم را فراموش کردند؟ این چگونه محبتی است که نسبت به اهل بیت پیامبر روا داشتند که به دخترش فاطمه (سلام الله علیها) ظلم کردند، محسنش را که شش ماهه باردار بود سقط کردند، بدنش موقع غسل و کفن و دفن کبود بود، حق خلافت شوهرش حضرت علی (علیه السلام) را غصب کردند، به درب خانه‌ی او هجوم آوردند و باعث شدند که فرزندان خردسال حضرت فاطمه (سلام الله علیها) از شدت ترس به لرزه درآیند و ... و این مطالب کم و بیش در کتب بزرگان اهل سنت مثل شهرستانی، طبری و ... آمده است.
و این در حالی بود که رسول خدا بارها محبت اهل بیت خود را به تمامی اصحابشان سفارش کرده بود و همگان را از کینه‌توزی و دشمنی و بغض نسبت به خاندانش برحذر داشته بود.

پی‌نوشت:

[1]. صحیح بخاری، بخاری، شیخ الاسلام احمد جام، تربت جام، ایران، (1387ش)، کتاب التفسیر، ج3 جزء 6، باب 467 حدیث 1245.
[2]. تفسیر کشّاف، زمخشری، خانه نشر، تهران، ایران، ج4 ص219-220، ذیل آیه 23 شوری.
تفسیر کبیر، فخررازی، داراحیاء التراث العربی، بیروت، لبنان، ج7 ص405، ذیل آیه شریفه.
[3]. تفسیر کشّاف، زمخشری، خانه نشر، تهران، ایران، ج4 ص220، ذیل آیه شریفه.