پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ احمد بصری پس از اثبات (به زعم خود) این‌که فرزند امام زمان (علیه‌السلام) است، تمامی روایاتی را که در آن نام‌های «احمد، عبدالله و مهدی»[1] آمده است را به خود اختصاص داده و گستره‌ی اختیارات و القاب خود را توسیع داده است.
هرچند این بحث سالبه به انتفاء موضوع بوده و اصل روایت وصیت مخدوش می‌باشد،[2] اما به جهت چند جانبه به سخنان وی، به ادله روایی اشاره می‌گردد: «حذیفة بن یمان می‌گوید: شنیدم رسول‌الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) درباره مهدی (علیه‌السلام) می‌فرمود: همانا بین رکن و مقام با او بیعت می‌کنند و اسمش احمد و عبدالله و مهدی است. این سه اسم نام‌های او می‌باشند.»[3]
این روایت به استناد روایات دیگر، حاکی از آن است که ایشان درحالی‌که پرچم،  شمشیر، زره، کلاه‌خود، زین، عصا، عمامه، پیراهن و ردای پیامبر را به همراه دارد، پس‌از خواندن نماز عشاء، ظهور خود را از کنار کعبه اعلام می‌کند. امام باقر (علیه‌السلام) می‌فرماید: «مهدی (علیه‌السلام) (موعود)، هنگام نماز عشا در مکه در حالی که پرچم رسول‌الله بر دست و پیراهن او را در بدن و شمشیر وی را با خود دارد، ظهور می‌کند و با او نشانه‌ها و نورانیت و بیان ویژه‌ای است.»[4]
آن حضرت در کنار کعبه پرچم خود را می‌افزود و در بین رکن و مقام از یاران خود بیعت می‌گیرد. رسول اکرم می‌فرماید: «مهدی امتم در میان [ائمه] محمد است که زمین را از عدل و داد آکنده سازد، همچنان‌که از ظلم و جور پر شده باشد. به‌خدا سوگند من کسانی را که در میان رکن و مقام با او بیعت می‌کنند، می‌شناسم و اسامی پدران و قبایلشان را نیز می‌داند.»[5] بنابر روایات متواتر، جبرئیل نخستین کسی است که با او بیعت می‌کند.[6] سپس نخستین خطبه خود را ایراد کرده و پنج ندا سر می‌دهد.[7] پس منظور از این سه اسم موجود، خود حضرت ولیعصر مهدی موعود (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) می‌باشد.
علاوه برآن؛ احمد، عبدالله و مهدی، از جمله اسامی امام دوازدهم (علیهم‌السلام) است که میرزا حسین طبرسی نوری (رحمة‌الله‌علیه) در باب دوم کتاب نجم‌الثاقب از آن‌ها یاد کرده است.[8]

پی‌نوشت:

[1]. الغیبة، شیخ ابوجعفر الطوسی، مؤسسه المعارف الاسلامیه، قم المقدسة، ص 151.
[2]. مقاله‌ای در همین سایت با تیتر، «ردیه‌ای قاطع بر بزرگترین دلیل احمدالكاطع.»
[3]. الغیبة، شیخ ابوجعفر الطوسی، مؤسسه المعارف الاسلامیه، قم المقدسة، ص 454، ح 463.
[4]. روضه الکافی، شیخ کلینی، محمد بن یعقوب، دارالکتب الاسلامیة، 1407ق، ج2، ص 145.
[5]. کمال الدین و تمام النعمة، ابن بابویه، محمد بن علی، اسلامیة، 1395 ق، ج1، باب 24، ص 284، ح37.
[6]. همان، ج2، ص 387.
[7]. الزام الناصب فی اثبات الحجة الغائب (علیه‌السلام)، علی بن زین العابدین، یزدی حائری، نشر الاعلمی، بیروت، ج2، ص 233.
[8]. نجم الثاقب، میرزا حسین طبرسی نوری، انتشارات مسجد مقدس جمکران، قم، باب دوم.