پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در یکی از برنامه‌های شبکه‌ی آئین بهائی وابسته به فرقه‌ی بهائیت، که با عنوان «ایمان غیر متکی به استدلال، دلیل بر ارتداد» پخش شده بود، به بررسی علت جنگ‌های خانمان‌ سوزی که به سبب اختلافات دینی به وجود آمده، پرداخته شد.
کارشناس بهائی در ادامه این برنامه، اظهار داشت: «تعالیم دیانت (فرقه‌ی) بهائی، تمامی پیروان خودش را تشویق می‌کند که همواره در جستجوی حقیقت باشند و حتی چنان‌چه به باوری غیر از آیین بهائیت برسند، به راحتی می‌توانند آئین دیگری را قبول کنند. جامعه‌ی بهائی به جریان سالم تبادل اطلاعات، آزادی بیان و عقیده باور دارد و به آن پایبند است».[1]
در پاسخ به ادعای مطرح شده در این برنامه باید گفت که در حقیقت، بین گفتار تا عمل سران فرقه‌ی بهائی در زمینه‌ی آزادی عقیده و جستجوی حقیقت، فرسنگ‌ها فاصله است؛ چرا که اگر ما به مطالب و محتوای کتاب‌های بهائی (که بهائیان آن‌ها را وحی یا برگرفته از وحی الهی می‌دانند) عمل کنیم، دیگر تحری حقیقت و آزادی عقیده برایمان ممکن نیست.
از این‌رو، حسینعلی نوری، رهبر فرقه‌ی بهائیت، در خصوص کر و کور بار آوردن پیروان خود و دور نگه داشتن ایشان از حقیقت می‌گوید: «هیچ لذتی اعظم‌تر در امکان خلق نشده که کسی استماع نماید آیات آن را و لِمَ و بِمَ در حق کلمات آن نگوید و مقایسه با کلام غیر او نکند».[2] عبدالبهاء فرزند حسینعلی نیز، جای هیچ‌گونه اعتراضی به رفتار و کردار رهبران این فرقه باقی نمی‌گذارد: «... در رفتار و کردار و اخلاق و احوال، محلّ اعتراض نه...».[3]
اما باید دانست کار به همین جا نیز ختم نمی‌شود، چرا که رهبران فرقه‌ی بهائی، از معنای آزادی عقیده در فرقه‌ی خود، تفسیری متفاوت به تصویر کشیده و آن این‌که از یک سوی ادعای آزادی عقیده برای پیروان خویش مطرح و از سویی دیگر بهائیان مستبصر را مورد مجازات سنگین طرد، قرار می‌دهد.[4]
بنابراین، بر خلاف ادعای آزادی عقیده در فرقه‌ی بهائیت که در این برنامه مطرح شده، سران فرقه‌ی بهائی مریدانی می‌خواهند که هرچه دیدند و شنیدند، گرچه خلاف حقیقت باشد، بپذیرند و هیچ‌گونه سؤال و اعتراضی ننمایند.

پی‌نوشت:

[1]. شبکه تلویزیونی آئین بهائی، عنوان برنامه: صدو نود (ایمان غیر متکی به استدلال دلیل ارتداد).
[2]. حسینعلی نوری، بدیع (در جواب اسئله قاضی)، چاپ سنگی از روی نسخه خطی، کاتب حرف الزاء، ربیع الأول، ص 145.
[3]. عباس افندی، مقاله شخصی سیاح، هوفایم آلمان: مؤسسه مطبوعات امری آلمان، چ 1، 158 بدیع، ص 49.
[4]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: بررسی مجازات طرد اداری و روحانی در بهائیت