پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ نامه‌های حضرت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به شیخ مفید که در منابع شیعی آمده، سه مورد است، که یکی در «صفر 410 قمری» و دیگری در«شوال 412 قمری» و نامه سوم، در «ذی‌حجه 412 قمری» صادر شده است، که در واقع خطاب حضرت به ما شیعیان هم هست و در آن دستور العمل‌هایی برای سعادت دنیا و آخرت ما بیان شده، که خلاصه و گل‌چینی از آن بیانات را تقدیم محضرتان می‌کنم.[1]
هر چند ما در جايى منزل كرده‌‏ايم، كه از محلّ سكونت ستمگران دور است و اين هم به‌علّتى است كه خداوند صلاح ما و شيعيان با ايمان ما را تا زمانى كه دولت دنيا، از آنِ فاسقان مى‏‌باشد، در اين ديده است، ولى در عين حال از اخبار و اوضاع شما كاملاً آگاهيم و چيزى از آن بر ما پوشيده نمى‏‌ماند. ما از لغزش‌هائى كه از برخى شيعيان سر مى‌‏زند اطّلاع داريم، گويا آنان نمى‏‌دانند كه ما در رعايت حال شما كوتاهى نمى‌‏كنيم و ياد شما را از خاطر نبرده‌‏ايم، و اگر جز اين بود از هر سو، گرفتارى به شما رو مى‏‌آورد و دشمنانتان، شما را از ميان می‌بردند، تقوا پيشه سازيد و به ما اعتماد كنيد و چاره اين فتنه و امتحان را كه به شما رو آورده است، از ما بخواهيد و امتياز شما در برابر اطاعت و نافرمانى ما است، هر مردى از شما بايد به آن‌چه كه به‌وسيله دوستى‏ ما به آن تقرّب مى‏‌جست، عمل كند، و از آن‌چه مقام او را پست مى‏‌گرداند و خوش‌آيند ما نيست اجتناب نمايد، زيرا خداوند به‌طور ناگهانى انسان را برانگيخته مى‏‌كند، آن هم در وقتى كه توبه سودى به‌حال او ندارد.[2]
هر كه براى خداوند رعايت حال برادران دينى خود را بنمايد، و حقوق الهى را به مستحقّانش پرداخت نمايد، چنين فردى از فتنه و گرفتارى آينده و رنج و زحمت در امان خواهد بود، و هر كدامشان نسبت به نعمت‌های الهی بخل ورزد، يك چنين فردى در دنيا و آخرت قرين خسران و زيان خواهد بود، و چنان‌چه شيعيان ما، قلباً در وفاى به عهدشان اجتماع می‌کردند، نه‌تنها سعادت لقاى ما از ايشان به تأخير نمى‏‌افتاد، كه سعادت مشاهده ما با شتاب بديشان مى‏‌رسيد، و اين‌ها همه در پرتو شناخت كامل ما و صداقت محض نسبت به‌ما مى‏‌باشد، بنابراين هيچ چيز ما را از شیعیان محبوس و دور نمى‏‌دارد، جز اخبارى كه از آن‌ها به‌ما مى‏‌رسد و ما را مكروه و ناراحت مى‌‏سازد.[3]

من منتظرم که تـو بیــایی                   تا باغ شود پر از گل یاس
لبریز شود تمام  صحرا                    از عاطفه و صفا و احساس
من منتظرم که تو بیایی                       تا باز شود هوا بهاری
بر دامن کوه و دشت و صحرا              نیلوفر و نسترن بکاری
من منتظرم که تو بیایی                       تا هر گل مرده جان بگیرد
همراه تو انتقام خود را                        از زرد ترین خزان بگیرد
ای سبزتر از بهار و سبزه                      تنها تو امید لاله‌هایی
ای روح بهار سبز و زیبا                      من منتظرم که تو بیایی          

پی‌نوشت:

[1]. احمد بن على‏ طبرسی، الإحتجاج على أهل اللجاج للطبرسي، محقق: محمد باقر خراسان،نشرمرتضی، مشهد، 1403ق، ج‏2، ص: 495 «مِنْ صَفَرٍ سَنَةَ عَشَرَةٍ وَ أَرْبَعِمِائَةٍ عَلَى الشَّيْخِ الْمُفِيدِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ مُحَمَّدِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ النُّعْمَانِ قَدَّسَ اللَّهُ رُوحه» احمد بن على‏ طبرسی،الاحتجاج، مترجم: بهراد جعفری، اسلامیه تهران، ج‏2، ص: 649
[2]. احمد بن على‏ طبرسی، الإحتجاج على أهل اللجاج للطبرسي، محقق: محمد باقر خراسان، نشرمرتضی، مشهد، 1403ق،ج2، ص497 «وَ إِنْ كُنَّا نَائِينَ بِمَكَانِنَا النَّائِي عَنْ مَسَاكِنِ الظَّالِمِينَ حَسَبَ الَّذِي أَرَانَاهُ اللَّهُ تَعَالَى لَنَا مِنَ الصَّلَاحِ وَ لِشِيعَتِنَا الْمُؤْمِنِينَ فِي ذَلِكَ مَا دَامَتْ دَوْلَةُ الدُّنْيَا لِلْفَاسِقِينَ فَإِنَّا نُحِيطُ عِلْماً بِأَنْبَائِكُمْ وَ لَا يَعْزُبُ عَنَّا شَيْ‏ءٌ مِنْ أَخْبَارِكُم‏» احمد بن على‏ طبرسی،الاحتجاج، مترجم: بهراد جعفری، اسلامیه تهران، ج‏2، ص: 650-651-652
[3]. احمد بن على‏ طبرسی، الإحتجاج على أهل اللجاج للطبرسي، محقق: محمد باقر خراسان، نشرمرتضی،مشهد، 1403ق، ج2، ص499 «مَنِ اتَّقَى رَبَّهُ مِنْ إِخْوَانِكَ فِي الدِّينِ وَ أَخْرَجَ مِمَّا عَلَيْهِ إِلَى مُسْتَحِقِّيهِ كَانَ آمِناً مِنَ الْفِتْنَةِ الْمُبْطِلَةِ وَ مِحَنِهَا الْمُظْلِمَةِ الْمُضِلَّةِ وَ مَنْ بَخِلَ مِنْهُمْ بِمَا أَعَارَهُ اللَّهُ مِنْ نِعْمَتِهِ عَلَى مَنْ أَمَرَهُ بِصِلَتِهِ فَإِنَّهُ يَكُونُ خَاسِراً بِذَلِكَ لِأُولَاهُ وَ آخِرَتِهِ وَ لَوْ أَنَّ أَشْيَاعَنَا وَفَّقَهُمْ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِي الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَيْهِمْ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْيُمْنُ بِلِقَائِنَا وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعَادَةُ بِمُشَاهَدَتِنَا عَلَى حَقِّ الْمَعْرِفَة» احمد بن على‏ طبرسی،الاحتجاج، مترجم: بهراد جعفری، اسلامیه تهران، ج‏2، ص: 655