پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بر اساس گزارش مجله پارسیانا به سردبیری (جهانگیر پاتل) بعد از حدود یک دهه بحث و جدل، هم اینک گروهی از پارسیان  هند روش دیگری را برای جایگزینی روش سنتی دخمه گذاری مردگان خود انتخاب کرده اند.
هنگامی که بیش از هزارسال پیش، مهاجرین ایرانی به غرب هند رسیدند، شروع به ساخت برجهای خاموش زیادی کردند که بنام دخمه نیز مشهورند. دراین برجها، زرتشتیان مردگان خود را درهوای باز و دربرابر لاشخورها می گذاشتند تا بنابر بر یک رسم دیرینه بدن آنها توسط پرندگان خورده و دوباره به چرخه طبیعت بازگردد. شهر بمبئی چهار برج خاموش دارد که درمحلی سبز و پردرخت به مساحت 54 جریب ساخته شده اند که به (دونگر- وادی) شهره هستند. این دونگروادی‌ها تا میانه دهه سالهای 1990 درخدمت پارسیان بودند تا اینکه بتدریج اتفاقی افتاد. جمعیت لاشخورها روبه کاهش نهاد. این تنها به خاطر رشد شهرها و تهدید آنها برای لاشخورها نبود، بلکه دلیل اصلی آن دارویی بود بنام (دایکلوفناک) که برای جلوگیری از بیماریهای واگیر به گله‌ها واحشام در مقیاس بالا داده میشد و توسط باقیمانده این حیوانات به چرخه خوارکی لاشخورها برمیگشت. به نحوی که درسال 2006 جمعیت لاشخورها تقریبا منقرض شد.
بر اساس گزارش مجله پارسیانا اگرچه هنوز اکثریت هازمان به دونگروادیها برای دفن مردگان خود می‌روند ولی به گفته موبد خسرومدون بزودی این فرایند دگرگون میگردد. وی میگوید: اگرچه بنا به گمان بعضی از افراد سوزاندن مردگان باعث ناپاک شدن آتش که برای زرتشتیان سپندینه است، میگردد، لیکن این کار با برآوردن یک نیاز اساسی هازمان، همراه است.
در این مورد، دو نکته حائز اهمیت است: اولین نکته مورد مربوط به زرتشتیان و بحث دخمه هست. دخمه از مواردی است که زرتشتیان آنرا باوری از کتاب و متن وندیداد می‌دانند. کتابی که زمانی در مراسمات خوانده می شد ولی امروزه دیگر جایگاهی در بین زرتشتیان ایران ندارد. حال جای بسی تعجب است، زرتشتیان ایران با اینکه خود را وارثان آیین زرتشت می‌‌دانند، سالیان بسیاری است رسم دخمه گذاری را بنابر دلایلی ترک گفته اند، ولی زرتشتیان هند به تازگی این رسم را کنار گذاشته و با آن خداحافظی کردند.
دوم، بحث آتش و جایگاه تقدس آن هست. همانطور که در کتابهای تاریخی و متون زرتشتی بیان شده است و زرتشتیان ادعا دارند، آب و آتش و باد و خاک چهار عنصر مقدسی هستند که به چهار آخشیج معروف هستند. این عناصر امروزه به نوعی از آن جایگاه تقدس خود نزول کرده اند و مثلا در بحث خاکسپاری مردگان، به خاک و در بحث سوزاندن مردگان به آتش و در بحث شستن مردگان، به آب بی احترامی می شود. هرچند در ایران، موبدان زرتشتی توجیه هایی را بیان داشته اند، ولی موبدان هندوستان، خود اقرار دارند که سوزاندن مردگان بوسیله آتش موجب ناپاکی آن می شود.