پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با توجه به اهتمامی که بهائیت برای تبلیغ و گسترش افکار خود در جهان دارد، ضمن ترتیب دادن تشکيلات منظم و منسجمی برای این منظور و تربیت مبلّغان، فراهم نمودن امکانات و تسهیلات لازم برای ایشان، از شیوه‌های مختلف و گوناگونی برای توسعه‌ی فرقه‌ی بهائی در جهان بهره می‌گیرد. از جمله شیوه‌های تبلیغی بهائیت، استفاده از اصول مثبت سایر ادیان الهی، برای تبلیغ آئین خرافی و باطل خویش است.
مبلّغان بهائی ادعا دارند که بهائی‌گری با مدنیت هماهنگ است؛ چرا که از اصول مترقی و روشن‌فکرانه برخوردار است. آن‌ها با دقت در مُتون ادیان الهی، به ویژه دین مبین اسلام، اصول و نکات بسیار جذاب و همه‌پسند آن‌ها را انتخاب و به عنوان اصول مُترقی مَسلک بهاء منتشر می‌‌کنند؛ هرچند رفتار آنان مغایر آن اصول و نکات بوده و در سطح گسترده‌ای ناقص است. در اینجا به یکی از این اصول که اصل «تحری حقیقت» نام دارد و بهائیان ادعای ابداعی بودن آن را دارند، اشاره می‌کنیم.
عبدالبهاء در این‌باره می‌گوید: «تعلیم بهاءالله تحرّی‌ حقیقت است و باید انسان، تحرّی‌حقیقت کند و از تقالید دست بکشد».[1] و یا می‌گوید: «و از جمله تعالیم، تحرّی‌ حقیقت است که باید به طور کلّی تقالید را فراموش کرد و سراج (چراغ) حقیقت را روشن نمود».[2]
تحرّی حقیقت که به معنای جستجوی امر شایسته و رأی بهتر است، یکی از اُمور فطری است و همه‌ی ادیان به آن استناد می‌جویند. هر فرد فطرتاً می‌خواهد در کارها با دقت، قضایا را بررسی، مجهولات را موشکافی، تردید و شک خود را برطرف و حقیقت گفته‌ها و شنیده‌ها را روشن نماید. اگر عبدالبهاء پدرش را مُبدع و بهائیت را مبتکر این اصل می‌داند، باید بداند که بیش از 1400 سال پیش، دین مبین اسلام به این اصل اشاره و تصریح نموده است: «... فَبَشِّرْ عِبَادِ الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُوْلَئِكَ الَّذِينَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَأُوْلَئِكَ هُمْ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ [زُمر/18-17] پس بشارت دِه به آن بندگان من كه به سخن گوش فرا می‌دهند و بهترين آن را پيروى می‌كنند، اينان‌اند كه خدايشان راه نموده و اينان‌اند همان خردمندان».
بر اساس این آیه، اسلام، بندگان راستین خداوند را کسانی می‌داند که اهل تحقیق‌اند، نه از شنیدن سخن دیگران وحشت دارند و نه بی‌قید و شرط، هر وسوسه‌ای را می‌پذیرند. این آیه افراد چشم و گوش بسته‌ای را، که هر سخنی را بی‌قید و شرط می‌پذیرند، از صَف «هدایت یافتگان» بیرون شمرده است.
همچنین حضرت علی (علیه‌السلام) قرن‌ها پیش از به وجود آمدن بهائیت فرموده است: «وَ اضمُم آراءَ الرِجال و اختَر ما أقربها إلی الصَواب و أبعَدَعا عَنِ الإرتیاب [3] نظرات دیگران را به دست آور و آن‌ها را کنار هم بگذار، سپس از مجموع آن‌ها آن‌چه به حق نزدیک‌تر و از شک دورتر است، برگزین». بنابراین بهائیت مبتکر و مُبدع این اصل نبوده و این اصل بهائیت همچون دیگر اصول آن، تقلید از ادیان دیگر، برای مترقی جلوه دادن آئین خود ساخته خویش است.

پی‌نوشت:
[1]. عباس عبدالبهاء، خطابات مبارکه، تهران: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 127 بدیع، ج 2، ص 144.
[2]. عباس عبدالبهاء، مکاتیب، مصر: نشر شیخ فرج‌الله زکی کردی، بی‌تا، ج 3، ص 332.
[3]. شیخ صدوق، مَن لایحضره الفقیه، قم: انتشارات جامعه‌ی مدرسین، 1413 ق، ج 4، ص 385.