پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ انصار احمد بصری می‌گویند: هر کسی که به‌دروغ ادعای امامت و وصایت کند، خداوند عمرش را منقطع ساخته و وی را بِسُرعت از دنیا می‌برد؛ زیرا از امام معصوم حدیث داریم که «إِنَّ هَذَا الْأَمْرَ لَا یَدَّعِیهِ غَیْرُ صَاحِبِهِ إِلَّا بَتَرَ اللَّهُ عُمُرَهُ.[1] این امر را غیر از صاحب آن ادعا نمی‌کند مگر این‌که خدواند عمرش را می‌بُرد.» این روایت روایتی است مقبوله در کتاب الکافی و الوافی و سایر کتب. حال چطور می‌توان مدعی کذب دعوی سید احمد الحسن شد در صورتی که وی هنوز زنده است و بعد از ادعای امامت از دنیا نرفت؟
بررسی و نقد:
در این‌که این روایت در کتب شریفه شیعه مثل کافی شریف و وافی کبیر آمده است شکی نیست، همان‌طور که در برداشت غلط انصار احمد کاطع از این روایت تردیدی نیست. ما سه جواب را در رابطه با این شبهه عرضه می‌کنیم:
الف) در این روایت امام معصوم (علیه‌السلام) هر کسی‌را که مدعی امامت گردد، به نقصان عمر و سرشکسته شدن أجلش هشدار می‌دهد و نه مرگ فوری. یعنی بریده شدن عمر بمعنی نقص در عمر و زودتر از اجل مسمّی مردن است و نه موت آنی.
همان‌گونه که وقتی امام سجاد (علیه‌السلام) از برخی ادعاهای عمویش محمد حنفیة پیرامون امامت باخبر شد، به وی چنین فرمود: «فلا تتعرض لهذا ، فإني أخاف عليك نقص العمر وتشتت الحال.[2] متعرض أمر امامت مشو؛ زیرا که من بر تو از نقصان در عمر و پریشانیِ احوال نگرانم.»
ب) ذکر کردیم که بودند چه بسیاری که در ممرّ اعصار ادعای امامت یا سفارت از جانب امام کردند و مرگ آنی و فوری بعد از ادعای خود نداشتند؛ بلکه بعد از گذشت چندین و چند سال در اثر جنگ یا مشکل وبیماری و امثال آن از دنیا رفته‌اند. علی محمد باب که ادعای بابیت کرد و سپس کارش به مهدویت و بالاتر کشید ابتدا در سال 1257 خود را به عنوان رکن رابع اعلام کرد که از اصول دین شیخیه کرمانی است ولی درسال 1266 در تبریز به امر امیرکبیر(علیه‌الرحمه) کشته شد. یعنی وی نه سال پس از ادعای کذب خود زنده مانده بود و این ماجرا قطعی تاریخی برداشت غلط انصار احمد الکاطع و صداقت سخن اهل بیت (علیهم‌السلام) را ثابت می‌کند.
ایضاً میرزا حسینعلی نوری «بهاء الله» که «رب البهائیة» است و قبرش را بنا به وصیتش قبله بهائیان قرار داده‌اند، در سال‌های 1280 تا 1285 مجموعه دعاوی کذب خود را مبنی بر رکن رابع و من یظهره الله و جانشین علی محمد باب بودن تا دعوی مهدویت و نبوت و الوهیت را سامان بخشید و از سال 1285 تقریبا تحت‌الحفظ باقی ماند و در سال 1309 از دنیا رفت. یعنی ادعای دروغ وی در باب امامت و نبوت و الوهیت قریب به بیست و پنج سال دوام داشت.
حال آیا باز هم انصار احمد الهمبوشی می‌توانند ادعا کنند که مدعی دروغین امامت پس از ادعایش، فقط چند روز زنده می‌ماند و بلافاصله می‌میرد؟
ج) اصلا از کجا معلوم که احمد همبوشی بصری زنده است؟ چرا وی که تا چند وقت قبل هر چند ساعت یک بار، سخنرانی دیگری از وی در شبکه اجتماعی اینترنتی یوتیوب و یا سایت خود بارگذاری می‌شد، دیگر خبری از وی نیست؟
چرا عده‌ای برخاسته و بِه بَصره رفته اعلان مباهله با احمد همبوشی کردند، گفتند امام احمد الحسن عذر دارد و نمی‌تواند در مباهله حاضر گردد؟! چرا وقتی علمای شیعه برای مناظره با وی حاضر شدند باز هم احمد همبوشی در کار نبود و انصار احمد از سر بیچارگی گفتند ما به امام احمد الحسن بلندگو وصل کرده‌ایم شما سؤالتان را بپرسید ما به‌وِی انتقال دهیم و او با بلندگو از سالنی دیگر جواب شما را خواهد داد!؟
اتفاقا نظر تعدادی از محققین همان است که یا احمد بصری تاکنون مرده است که دیگر آن‌چنان غوغایی نمی‌کند و دیگران نیز بر این ظن هستند که وی بِه‌مشکلی دچار گشته که او را از حالت طبیعی خارج کرده و شرایط را برای خروج دوباره وی علیه شیعیان غیر ممکن ساخت.[3]

پی‌نوشت:
[1]. الكافي، شیخ ابو جعفر کلینی، دارالکتب‌الاسلامیه تهران، ج 1، ص 373.
[2]. همان، ص 348.
[3]. برای اطلاع بیشتر مراجعه کنید به: ردیه‌ای قاطع بر احمدبن‌اسماعیل‌الکاطع، اکبر بیرامی، ص 74.