پیغمبری که از جانب خداوند متعال برانگیخته و معین می شود، برای اینست که مردم را به سوی معارف الهی و توحید و وظائف و آداب انفرادی و اجتماعی و پرستش پروردگار متعال دعوت کند. و بطور اجمال؛ غرض از بعثت رسول: تامین سعادت و خوشبختی و آسایش مادی و روحانی بشر است. و سعادت بشر در زندگی دنیوی با آشنا شدن به وظائف فردی و اجتماعی تامین می شود. و در زندگی معنوی و روحانی با انجام دادن تکالیف عبودیت و اطاعت اوامر الهی و تهذیب نفس و کسب کمالات حقیقی است.

هو الذی بعث فی الامیین رسولا منهم یتلوا علیهم آیاته و یزکیهم و یعلمهم الکتاب و الحکمة(جمعه/2)- خداوند در میان مردم بی اطلاع از خود آنان پیغمبری مبعوث کرده است که بخواند برای آنان آیات و کلمات پروردگار متعال را و تزکیه و تهذیب کند آنان را و تعلیم کند آنان را از کتاب و حکمت.

اینست فوائد و آثار و نتایج نبوت و شخص با اطلاع و دقیق می تواند از همین آثار و نتایج صدق دعوی رسول را از کذب آن تشخیص داده و نبی صادق را از نبی کاذب جدا کند، و ما روی همین میزان علمی می توانیم با مراجعه به آثار و تعلیمات سید باب و میرزا بهاء تشخیص بدهیم که این دو نفر راستگو و حقیقتا پیامبر آسمانی بودند، و یا دروغگو و مدعی بر خلاف حقیقت و واقع.

هو الذی بعث: سید باب پیش رشتی تلمذ کرد، و بعد از فوت او دعوی رکن رابع و ذکریت کرد، و سپس دعوی بابیت از حضرت ولی عصر علیه السلام نمود، و پس از آن دعوی مهدویت کرد و سپس ادعای نبوت نمود.

میرزا بهاء نیز بعد از تحولاتی دعوی نبوت نموده است. و اگر این دعوی به موجب بعثت از جانب پروردگار متعال بوده است، این تحولات و دعوی های متناقض سابق از این دو نفر به ظهور نمی رسید، و لازم بود بدون تقیه و ملاحظه ماموریت خود را آشکار کرده و به صراحت لهجه نبوت خود را به همه افراد ابلاغ می نمود.

فی الامیین رسولا منهم: سید باب و میرزا بهاء به اعتراف خودشان قوه خواندن و نوشتن داشته و از آیات و روایات و اقوال علماء و مطالب شیخیه و عرفاء اطلاع کافی پیدا کرده و سپس به میزان قوه ی علمی و اطلاعات خودشان مشغول تالیف کتاب شده اند، و دعوی امی بودن آنان کاملا بر خلاف و ضعیف است، خود میرزا بهاء در کتاب هفت وادی گوید: و دوست ندارم که اذکار قبل بسیار اظهار شود زیرا که اقوال غیر را ذکر نمودن دلیل است بر علوم کسبی نه بر موهبت الهی. [1]

یتلوا علیهم آیاته: سید باب و میرزا بهاء به کوشش تمام و اهتمام زیاد در حدود توانایی علمی و استعداد خودشان به تقلید آیات قرآن مجید، جملاتی ساخته و منتشر می کردند.

این دو نفر در نوشته های خود اعتراف کرده اند که قدرت آیه ساختن و قوت نوشتن به طرز قرآن را دارند، و می توانند در مدت کوتاهی نظیر قرآن را درست کرده و بنویسند.

در تنبیع النائمین می نویسد: هو الذی بعث فی الامیین رسولا منهم و نفرموده اند هو الذی بعث من الدراویش و العرفاء و الادباء و الصوفیه رسولا منهم، آنهم بعد از شصت هفتاد سال که با همه عرفاء و دراویش اوقات صرف نموده و با تمام شعراء و حکماء طبیعی شب و روز محشور بوده قریب بیست سال با علمای بیان و اهل لسان خاصه بدیع معاشر بوده و آیات بدیعه که از سمای الوهیت نازل همه را ضبط و در لوح خاطر ثبت نموده که هنگام فرصت به عامیان عمیا طینت بنماید و زبان من یظهری گشاید، اگر مقصود تلفیق الفاظ و تطبیق عبارات و مراعات سجع و قوافی به زحمت و کلفت باشد مقامات حریری و بدیعی و طیف الخیال و مقامات حمیدی و احیاء العلوم غزالی و مهجة البیضاء و محبوب القلوب فاضل اشگوری از همه نزدیکتر اخوان الصفا در فارسی و تاریخ معجم و اخلاق ناصری و بیهقی و هشت بهشت و تاریخ وصاف عقد العلی و اندرزنامه قابوس و گلستان و دره نادری از همه نزدیک تر گنج شایگان و انشاءات قائم مقام و امثال ذلک که هر یک در سلامت و فصاحت بیان و طلاقت لسان بی عدیل و بی نظیر بوده اند، پس باید هر یک از آنها را به خدایی تصدیق کرد ... الخ. [2]

و یزکیهم: این دو نفر به جای این که مردم را از اعمال و اخلاق سوء و از رفتار و کردار ناپسندیده تزکیه و دور کنند، ادیان گذشته را منسوخ و احکام و قوانین سابق را سپری شده اعلان کرده، و آزادی کامل به پیروان خودشان داده اند.

و یعلمهم الکتاب: قوانین و حدودی که این دو نفر در قرآن جدید برای مردم روشن فکر بیان کرده اند، عبارتست از پاک بودن نجاسات و رفع تکالیف عبادتی از اغلب مردم و رفع موانع از معاملات ممنوعه و اباحه و جواز در مواردی که حکم جدیدی جعل نشده است.

و الحکمة: از معارف و حقائقی که این دو نفر بعد از گذشتن سیزده قرن از خداشناسی و توحید اسلام برای مردم بیان کرده اند ربوبیت و الوهیت سید باب و میرزا بهاء و قیام و تحقق قیامت است با ظهور این دو نفر و ترجیح و برتری کتاب و اقدس است به کتب آسمانی قبل و اینکه تمام مردم نظیر کلمه ای از کلمات سید باب را نمی توانند بیاورند.

اینست تعالیم و حقائقی که بوسیله سید باب و میرزا بهاء در این مسلک جدید از سماء وحی آنان بیان شده است، و به مقتضای جمله (و ان کانوا من قبل لفی ضلال مبین) مردم سیزده قرن از این معارف و علوم سیدباب و میرزا بهاء بی بهره و محروم بودند، و با ظهور این دو، ابواب علوم و معارف (بت پرستی و شرک و تاویل قیامت و آزادی و اسقاط تکالیف و خارق العاده بودن مجعولات سید باب و میرزا بهاء) به روی مردم قرن اتم باز شد. [3]

بهائیانی که اسلام و کتاب آسمانی، قرآن را به عنوان دین قبل از آیین خود قبول دارند اگر شرائطی که در آیه 2 سوره جمعه از پیامبر الهی ذکر شده است را با رهبران خود مقایسه کنند، متوجه می شوند که هیچ کدام از شرائطی که باید یک پیامبر داشته باشد را علی محمد باب و حسینعلی نوری دارا نبوده و در نتیجه جز دروغ تحویل مردم نداده اند.

پی نوشت:

1- هفت وادی، صفحه 42

2- رساله ی عمه، صفحه 44

3- محاکمه و بررسی باب و بهاء جلد 3 صفحه 46 تا 49