یکی از امتیازات مسلک قرن نوزدهم تجویز و تحلیل خوانندگی و غناء است که پیروان این مسلک از این قسمت نیز محروم و ممنوع نگشته و عیش و شهوات نفسانی آنان تکمیل و به حد اعلا تامین شود.
بهاء در اقدس می گوید: انا حللنا لکم اصغاء الاصوات و النغمات ایاکم ان بخرجکم الاصغاء عن شأن الادب و الوقار- ما حلال کردیم شنیدن آوازها و نغمه ها را و متوجه باشید که در مجلس خوانندگی از محیط وقار و ادب خارج نشوید. [1]
اسلام بطور کلی از اعمال برانگیخته از هوی و هوس و از شهوت رانی و از آن چیزهائی که روحانیت و نورانیت دل را زائل می کند نهی نموده است و از این قبیل است، آهنگ های عیش و طرب و لهو و لعب و آوازه خوانی های شهوت انگیز که به اصطلاح فقه اسلامی غناء گویند، ولی در اینجا شنیدن این آوازها و آهنگ ها تجویز شده است.
آری در قرن اتم که وسائل همه جور شهوت رانی و هوی پرستی و ساز و نواز و رقص و عیش و نوش آماده و جمع است، باید حرفی زد که مردم فرار نکنند، و مطابق دلخواه و شهوات و تمایلات نفسانی آنان سخن گفت، امروز باید با مجالس عیش و نوش و رقص مردم مخالفت نکرده و دلخوشی و طرب و آسایش فکر و شهوت این جوانان را تامین نمود.
پس عیش و طرب با مراعات وقار و ادب تجویز می شود.

سپس در جمله بعد می گویدکه ما این آهنگ ها را وسیله ی توجه و عروج روحانی قرار دادیم و شما هم در موارد هوی پرستی استعمال نکنید.
ولی این فلسفه مانند اینست که بگوید: ما نگاه کردن به زن های خوش منظر و جوان های خوش خط و ابرو را تجویز می کنیم، تا از این نظر استفاده روحانی برده و به آفریننده جهان متوجه باشید.
آری آواز جالب مانند غذائیست که هر کسی به اقتضای طبیعت و مزاج خود از آن استفاده خواهد برد، اشخاصی که از محیط قوای مادی و شهوات نفسانی و تمایلات جسمانی بیرون نرفته اند، چگونه ممکن است از ساز و نواز و آواز های طرب انگیز استفاده روحانی و استفاضه ی معنوی ببرند.
باز در این مورد قضاء و حکومت را به دانشمندان روحانی و علمای علوم تربیت و اخلاق واگذار می کنیم که در این موضوع به دقت بررسی کرده و ببینند آیا این حکم مردم را به سوی شهوات نفسانی سوق می دهد، یا به سوی روحانیت؟ [2]

پی نوشت:

1- صفحه 16 سطر 1

2- محاکمه و بررسی باب و بهاء جلد 2 صفحه 74 تا 76