یکی از وظائف مهمه و از منازل شخص سالک (کسی که خداپرست است و می خواهد به وظائف عبودیت خود عمل کند) متذکر شدن و پیوسته در یاد خدا بودن و در همه حال بیاد آوردن پروردگار متعال است.
و برای ذکر مراتبی هست:
1- ذکر خدا تنها به زبان
2- ذکر خدا تنها به قلب
3- ذکر خدا با زبان و قلب
و هر یکی از اینها یا در محل خلوت و انفرادی است و یا در جلوت و در میان اجتماع.
و بالاترین مراتب ذکر: ذکر لسانی قلبی است که در جلوت باشد، یعنی هنگامی که متذکر خدا می شود زبانش گویا و دلش متوجه و تظاهرات و مشاغل دنیوی و انس با مردم مانع از ذکر او نباشد.
و جناب میرزا روی ظاهر پرستی خود، و هم بخاطر حفظ آداب و عادات قرن تجدد (که نباید تظاهر به دین کرد) ذکر لسانی را در میان مردم منع می کند.
در اقدس می گوید: لیس لاحد ان یحرک لسانه امام الناس اذ یمشی فی الطرق و الاسواق بل ینبغی لمن اراد الذکر ان یذکر فی مقام بنی لذکر الله او فی بیته هذا اقرب بالخلوص و التقوی کذلک اشرقت شمس الحکم من افق البیان طوبی للعالمین.
کسی را نشاید که در مقابل مردم زبانش را حرکت داده و در طرق و شوارع ذکر بگوید بلکه لازمست کسی که می خواهد ذکر بگوید در خانه خود یا در مقامی که مهیای برای ذکر است متذکر باشد و این نزدیک تر است به خلوص نیت و تقوی هم چنین اشراق می شود آفتاب حکم از افق بیان و خوش باد بر عمل کنندگان. [1]
پس به موجب فتوی میرزا بهاء نباید خدا را در میان مردم به زبان یاد کرد و تظاهر کردن به خدا پرستی و ایزد دوستی و سپاسگزاری و ستایش پروردگار جهان در این مسلک ممنوع است.
 و البته ذکر خدا شامل تمام مراتب شکر، حمد، ثنا، تذلل خضوع، عبادت، تذکر است و بندگان خدا نباید در مقابل دیگران زبان به مدح و ثنا ستایش و بندگی و شکر و حمد پروردگار جهان بگشایند. [2]

پی نوشت :

1- صفحه 30 سطر 14

2- محاکمه و بررسی باب وبهاء جلد 2 صفحه 58 و 59