1،اصولا نقد یک دین به دو بخش اصلی نقد اصول و نقد فروع تقسیم میشه حاصل دسته اول بی اعتباری اصل اون دین و حاصل دسته دوم تحریف یا عدم فهم صحیح از اونه! 2،ارزش تمام موحدین به این اعتقاد است که معتقدند این خداست که بر آنان منت گذاشت و آنان را هدایت کرد و لذا آنچه از خیر و خوبی و فرهنگ و تمدن و هدایت است از ناحیه خداست و آنچه شر و بی تمدنی و ضلالت است از ناحیه ماست لذا هدایت و فرهنگ خود یا پیشینیان خود قابل تفاخر نیست که این کار رذیلتی اخلاقی محسوب می شود لذا ادیان توحیدی ملاک برتری را پیروی از حق معرفی میکنند نه قومیت خاص ایرانی یا عرب آنان که در ملیت گرایی دفاع از زرزشت میکنند آبروی خود را می برند آن پلیدانی که به جای حق گرایی ملیت گرایی و جهالت را تبلیغ میکنند و از جهالت وحس ناسیونالیستی مردم یک منطقه جهت تبلیغات دینی سوﺀاستفاده میکنند بدانند که همه مردم درازگوش نیستند و آخرتی هم در کار است ! زردشت اگر دینی الهی است خدا پرستی و خداگرایی را ندا میدهد نه وطن پرستی و ملیت گرایی محبت پدران آنچنان چشم و گوش بعضی را کر و کور کرده که حق را ادراک نمیکنند!