سلام حتی اگر ادعای شما درست باشه، کسایی که برای دفاع از وطن جونشون رو فدا کردن، دیگه بهائی نبودن. پس بهتره بگید "جوانان ایرانی" نه بهائی! اما کمی انصاف بد نیست... تشکیلات بهائیت چه در دورانی که ایران به دست روس‌ها و انگلیس اشغال شده بود، چه در زمان جنگ 8 ساله‌ی ایران و عراق، نه تنها پیروان خود رو از رفتن به جنگ و دفاع از کشور منع می‌کرد، بلکه تلاش داشت تا سایر مردم شریف و غیور ایران رو از جنگ منصرف کنه... می‌دونید چرا، چون در نظر تشکیلات جاسوسی بهائیت، "وطن" مفهوم و ارزشی نداره و بهائی‌ها به بی‌وطنی افتخار می‌کنن. حتی همون بهائی‌هایی که ادعا می‌کنید بر خلاف دستور پیشوایانشون به جنگ رفتن (با زور یا هرچی...)، عنوان می‌کردن: «اسلحه دست گرفتن و جنگیدن در آیین بهائی، حرام است». خب برید از اون اربابان وطن‌فروش بهائیت بپرسید که وقتی کشور ما اشغال شده، چکار باید کنیم؟!! البته من جوابشون رو براتون از نظر عبدالبهاء می‌گم؛ عبدالبهاء در هنگامی که کشورمون از هر جهت مورد تجاوز بیگانگان قرار داشته، گفته: «اگر ستم‌کاری دست تطاول (تعدی، ظلم) بگشاید و مانند گرگ تیزچَنگ هجوم نماید، اَحبای الهی مانند اَغنام (گوسفند) تسلیم شوند. لهذا مقاومت ننمایند بلکه تیغ و شمشیر را به شَهد و شیر مقابله نمایند. زخم به جِگرگاه خورند، دست قاتل را ببوسند و در سَبیل الهی جانفشانی نمایند. از برای ستم‌کار اِستغفار کنند و طلب عَفو از پروردگار نمایند».[مکاتیب، ج 3، ص 123] می‌فهمید؟!! پیشوایان وطن‌فروش بهائی قصد داشتن مردم ما رو گوسفند اربابان ظالم و متجاوزشون قرار بدن؟!!! اما همین سران دو رو و وطن فروش بهائیت، در زمان دیکتاتوری دست‌نشانده‌ی پهلوی که بهائی‌ها بلندترین مقامات و بیشترین پست‌ها رو در ارتش داشتن، صداشون در نیومد. نگفتن نظامی‌گری یا سیاست بده!! بهتون پیشنهاد می‌کنم کتاب "بهائیان نظامی در حکومت پهلوی دوم" رو حداقل یک‌بار بخونید، اسنادش رو ببینید، بعد بیاید سنگ بهائیان (اصطلاحاً) وطن دوست رو به سینه بزنید!