حاکم نيشابوري در مستدرک صحيحين آورده است: هنگامي که آدم مرتکب اشتباه شد گفت: «يا رب، أسئلک بحق محمد لما غفرت لي»؛ آن‌گاه خداوند به او فرمود: «چگونه محمد (صلي اللـه عليه و آله) را شناختي در حالي که او را هنوز خلق نکرده‌ام آدم گفت: «زماني که مرا خلق کردي ديدم بر پايه‌هاي عرش جمل? لا إله الا الله محمد رسول الله ... نقش بسته است».4 با توجه آنچه گذشت چه مانعي دارد که انبيا (عليهم السلام)، به خاطر اطلاعي که از آفرينش ائمه (عليهم السلام) در آينده داشته‌اند و به خاطر اطلاع از عظمت و مقام اين خاندان در درگاه الهي براي رهايي از هموم وگرفتاريهاي خود به آنها توسل بجويند؟ آيا دليلي بر رد آن هست؟ از طرفي بايد توجه داشت که ملاک و معيار در استشفاع و توسل اعتقاد به جايگاه و نزديکي مخلوقي خاص در پيشگاه خالق است؛ لذا همين‌که انبيا (عليهم السلام) از جايگاه و مقام والاي انبيا در نزد خداوند (هرچند در آينده) اطلاع داشته باشند و به آن معتقد باشند کافي است تا به آنها متوسل شوند؛ هرچند ائمه غايب باشند.