در گذشته‌ها، از زمان ساسانیان تا حکومتهای دوران اسلامی، اصلا خبری از کوروش نبود. در خوشی‌ها و ناخوشی‌ها هیچ گاه کوروش در کنار مردم نبود. در پیروزی‌ها و شکست‌ها... در بهترین دوران علمیف ادبی، فرهنگی و نظامی ایران در هزار سال گذشته (یعنی نیمه اول صفویه) خبری از کوروش نبود. اما از وقتی که در اواخر قاجار و دوران پهلوی، بحث کوروش توسط انگلیسیها در ایران مطرح شد، چه فایده ای داشت؟ کدوم اقتدار؟ کدوم غرور ملی؟ اینها چیزهایی هست که شما برای خودتون در خیالات خودتون بافتید (ببخشید نمیتونم آروم تر حرف بزنم). شما ببینید در 8 سال دفاع مقدس که در جبهه خبری از کوروش نبود، جوونهای ما غرور ملی نداشتن؟ انگیزه نداشتن؟ داشتند. خوب هم داشتند. اتفاقا همون زمان خیلی از کوروش پرستها داشتن عیاشی میکردن و دنبال نوار و سیگار و مشروب و... بودند. باید چیزی بگید که بر اساس واقعیت باشه. کوروش دوستی هیچ وقت نتونسته غرور و عزت واقعی بیاره. فقط غرور کاذب به بار میاره که اصلا ارزش واقعی و خاصیت حقیقی نداره.