بزرگمهر را در شاهنامه بخوانید. از طبقات فرودست بود که فرادست شد. کافی کسی از خودش توانمندی نشان می‌داد و می‌خواست که آموزش ببیند، آن‌گاه می‌توانست تحصیل کند. کنون از خردمندی اردشیر / سخن بشنو و یک به یک یادگیر همان کودکان را به فرهنگیان / سپردی چو بودی ورا هنگ آن به هر برزنی در دبستان بدی / همان جای آتش‌پرستان بدی در کتاب ماتیکان هزاردادستان نیز برای آزادی فراگیری دانش چه برای زنان و چه برای مردان اشاره شده است. حق تحصیل برای همه وجود داشت و خاص ایران هم نبود. در همه‌ تمدن‌ها وجود داشته است اما همه امکان تحصیل نداشتند و نیاز هم به تحصیل نمی‌دیدند. اگر کسی شوق داشت می‌توانست تحصیل کند و پیشرفت کند. درباره این که «یکی که شاهزاده است برای همیشه در رأس جامعه است» باید بگویم که این از روش‌های حکومت در گذشته بوده و خاص ایران هم نیست. بماند که روش حکومت‌داری شیعه نیز چنین است. یعنی اگر امامی به حکومت می‌رسید پسر خود را به عنوان جانشین خود معرفی می‌کرد. از نظر من برای دوران گذشته هیج اشکالی ندارد. شاهزاده یا پسر امام در کنار پدرش روش اداره جامعه را بهتر می‌آموخت. ما نباید گذشته را با شرایط امروز داوری کنیم. باید خودمان به گذشته برویم و با توجه به آن شرایط داوری کنیم.