پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ ابوعلی حسین بن عبدالله بن سینا مشهور به «شیخ الرئیس بوعلی سینا» از دانشمندان نامدار ایرانی در عرصه جهانی است که در قرن 4-5 هجری می‌زیست و هنوز بسیاری از آثار او مورد توجه جهانیان است. از نکات جالب در آثار او یکی این است که وی در دفاع از اسلام و رد زرتشتی‌گری، مقالات و مباحثی دارد که به آن اشاره کرده است.[1] همچنین او در یکی از آثار خود به صراحت، شریعت زرتشتی را "حاوی تعالیم فاسد" می‌نامد و آن را «خالی از تأییدات آسمانی» می‌نامد (فسادها و خلوّها عن التأييد السماوی).[2] او در فصل هفتم از فنّ دوم طبيعيات شفا می‏‌گويد: «فطبقات‏ من القدماء المائلين إلى القول بالأضداد، و بأن الضدين مبدءان للكل، الواقفين من ذلك‏ إلى جنبة القول بالخير و الشر، و النور و الظلمة، أفرطوا فى تمجيد النار، و تعظيم شأنها، و أهلوها للتقديس و التسبيح‏». یعنی طبقاتی از پيشينيان كه به فلسفه‌ی اضداد تمايل داشتند و معتقد بودند كه‏ همه چيز از ضدّين به وجود می‌آيد و در اين جهت در مسئله‌ی خير و شر، نور و ظلمت به عنوان دو ضد، واقع شده بودند. آنان در تمجيد و تعظيم آتش راه‏ مبالغه پيش گرفتند و آتش را شايسته تقديس و تسبيح (پرستش) دانستند، بدين جهت كه آتش عنصر نورانی است.[3]
این نکته نیز جالب است که بدانیم اسکندر مقدونی، به ادعای منابع زرتشتی موجب تضعیف دین زرتشتی شد. از همین روی تقریباً هیچ زرتشتی وجود ندارد که از اسکندر به نیکی یاد کند. اما می‌بینیم که ابوعلی سینا از اسکندر به نیکی یاد می‌کند. او را می‌ستاید و وی را ذوالقرنین قرآن می‌خواند.[4]
ابوعلی سینا مسلمان بود و در مسلمانی او شک و تردیدی نیست. این را از آثار او می‌توان به روشنی دریافت. حتی کتابی دارد با عنوان "معراج نامه" در شرح و تبیین معراج پیامبر اسلام که علاقه مندان می‌توانند آن را مطالعه کنند.

پی‌نوشت:

[1]. رسائل ابن سينا، استانبول: دانشكده ادبيات استانبول‏، 1953، ج 2، ص 42.
[2]. ابن سینا، الأضحوية في المعاد، تهران: انتشارات شمس تبریزی، 1382، ص 106.
[3]. ابوعلی سينا، الشفاء( الطبيعيات)، قم: مکتبة علامه مرعشی، 1404 هـجری قمری، ص 53.
[4]. ابوعلی سینا و ستایش اسکندر به عنوان ذوالقرنین