پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ باستانگرایان مرتجع و متحجر، در توهمات و تخیلات خود، یک گزاره اعتقادی برای خودشان بافته اند که: «کوروش خیلی مهربان بود. او مَرد خدا بود و عالی‌ ترین مراتب اخلاقی و انسانی را به جهان بشریت نشان داد»! آنان این گزاره خیالی را «اصل» قرار دادند و با همین عقیده‌ی خام، گزاره‌ هایِ قطعیِ تاریخی را جرح و تعدیل (تکذیب و تصدیق) می‌ کنند.

اما واقعیت آن است که کوروش، برای گسترش قلمرو خود، به سرزمین های مختلف حمله کرد. در این تازش ها، به هر روی کسانی بودند که از سرزمین و از ناموس خود دفاع کنند. طبیعتاً چنین افرادی و یا حتی ممکن است افراد بی گناه کشته شده باشند. کوروش با لشکری چند ده یا چند صد هزار نفری به این سو و آن سو تاخت. خب آذوقه این لشکر از کجا تأمین می شد؟ این لشکر، هر روز به چند هزار گوسفند نیاز داشتند و همچنین به چند تُن آرد و... ضمن اینکه جنگها معمولاً چند هفته و چند ماه طول میکشید (تا به نقطه مشخص برسند و بجنگند و برگردند) طبیعتاً می بایستی چند صد هزار الاغ و شتر، فقط آذوقه این لشکر را حمل کنند.

پس ساده ترین و رایج ترین راه این بوده که کوروش به هر نقطه‌ای که میرسید، آنجا را غارت و آذوقه مورد نیاز را تأمین میکرد. چنان که در تاریخ میخوانیم کوروش، پس از چیرگی بر مادها، به سوی آسیای کوچک[1] روانه شد. در حوالی اربیل (اَربِلا) پادشاه آن دیار را کُشته؛ اموال او را به غنیمت گرفت و اردوگاه خود را در آنجا مستقر کرد.[2]

اربیل، امروز یکی از شهرهای شمال عراق است که در اقلیم کردستان عراق قرار دارد.

این واقعیت‌های تاریخی است که متأسفانه نادیده گرفته می‌شود. یعنی خیال پردازی، جای مطالعه و تفکر را گرفته است. این شیوه (خیال پردازی به جای تفکر) سبب شده که امروز، عده ای گرفتار در اعماق دریای نادانی، کوروش را ستایش کنند اما از حضور ایران نظامی ایران در منطقه و افزایش اقتدار تسلیحاتی ایران، نگران باشند.

پی‌نوشت:

[1]. در غرب ترکیه امروزی که شامل لیدیه و... میشد. حضور ثابت و مستمر یونانیان در آسیای کوچک سبب شده که آن سرزمین را آسیای یونانی هم بنامند. بنگرید: پرویز رجبی، هزاره‌های گمشده، تهران: نشر توس، 1380، ج 2 (هخامنشیان به روایتی دیگر)، ص 126.
[2]. پرویز رجبی، هزاره‌های گمشده، جلد دوم: هخامنشیان به روایتی دیگر، صص 120-121. به نقل از سالنامه‌ی نبونید، گزارش سال 9.
A. K. Grayson, Assyrian and Babylonian Chronicles, Lo­cust Valley, N.Y., 1975a, p. 109-110. col. 2 ll. 15-17