پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مسلما یکی از دلایل گرایش به بی‌خدایی تعاریف و اصطلاحاتی‌ست که پیروان ادیان یا خدا باوران برای خدا ارائه می‌دهند، مصادیق مختلفی را می‌توان برای این تعاریف غلط بیان نمود.
شاید اگر نگوییم قطعا، ولی سهم عمده‌ی از این دین‌گریزی و خداناباوری غرب را بتوان به پای مسیحیت نوشت. این مسیحیت بود که با طلایه‌داری در ارائه‌ی تعلیمات خردستیز اسطوره‌ای خود، عصر خردگرایی را باعث شد، هرچند که قصد ما توجیه دین‌گریزی و دادن حق به خداناباوران نیست، اما نقش مسیحیت در ایجاد چنین گرایشاتی بر هیچ‌کس پوشیده نیست.
آموزه‌هایی نظیر تثلیث، فدا و تجسد که از بنیادی‌ترین اندیشه‌های مسیحیت هستند باعث ارائه‌ی چهره‌ای زشت از مفهوم دین شده. نکته اینجاست که همین مفاهیم و داستان‌ها، امروزی به اشکال زیبا در بین نوایمانان فارسی زبان و کشیشان کلیساهای تبشیری ترویج می‌شود و مورد قبول نوکیشان مسیحی واقع می‌گردد و به این خردستیزی افتخار هم می‌کند.
از باب نمونه مصداقی را مطرح می‌کنیم که کشیش تبشیری چگونه با افتخار این عقل ستیزی دین خود را فریاد می‌زند و آن را دلیل برتری دین خودش از سایر ادیان می‌داند.
در کتاب مقدس مسیحی شاهد داستانی از حضرت یعقوب هستیم که ایشان با شخصی کشتی می‌گیرند و مسیحیان معتقدند آن شخص خدا بوده، یعنی حضرت یعقوب با خدا کشتی گرفته!
از کشیش ورژ باباخانی که مدیر یکی از رسانه‌های فعال تبشیری‌ست چنین می‌شنویم:« خدای کتاب مقدس با خدایان دیگر[نظیر] خدای اسلام، خدای هندو و خدای زرتشت چه فرقی دارد؟ باید توضیح دهم که خدای مسیحیت خدای رابطه است، رابطه‌ی شخصی با انسان‌ها، خدایی است که با خودش هم رابطه دارد، پدر، پسر و روح‌القدس با یکدیگر رابطه دارند، خدایی نیست که تنها نشسته باشد و به کنج دیوار نگاه می‌کند و با کسی نمی‌تواند صحبت کند[!]، نه خیر، خدای اهل رابطه است، خدایی که در خود از ازل رابطه داشته و الان از طریق رابطه‌اش با انسان‌ها ارتباط برقرار می‌کند، خدایی‌ست که خیلی نزدیک است با انسان‌ها. برای همین است که در کتاب‌مقدس می‌خوانیم که خدا با انسان کشتی می‌گیرد. خیلی‌ها سوال دارند چه‌طور امکان دارد خدا با کشتی بگیرد، خدای ما این طور است، خدایی که با انسان کشتی می‌گیرد حتی، با او بحث می‌کند، مجادله می‌کند و دلیل می‌آورد و می‌گوید تو هم دلیلت را بیاور و این طور خدایی‌ست، خدایی‌ست که آزاداندیش است و دنبال ارتباط و رابطه‌ی صمیمی با انسان‌هاست»!
منظور ایشان از کشتی گرفتن خدا با انسان این آیات از کتاب پیدایش است که می‌گوید: «و یعقوب‌ تنها ماند و مردی‌ با وی‌ تا طلوع‌ فجر کشتی‌ می‌گرفت‌. و چون‌ او دید که‌ بر وی‌ غلبه‌ نمی‌یابد، کف‌ ران‌ یعقوب‌ را لمس‌ کرد، و کف‌ ران‌ یعقوب‌ در کشتی‌ گرفتن‌ با او فشرده‌ شد. پس ‌گفت‌: «مرا رها کن‌ زیرا که‌ فجر می‌شکافد.» گفت‌: «تا مرا برکت‌ ندهی‌، تو را رها نکنم‌.» به‌ وی‌ گفت‌: «نام‌ تو چیست‌؟» گفت‌: «یعقوب‌.» گفت‌: «از این‌ پس‌ نام‌ تو یعقوب‌ خوانده‌ نشود بلکه‌ اسرائیل‌، زیرا که‌ با خدا و با انسان‌ مجاهده‌ کردی‌ و نصرت‌ یافتی‌.» و یعقوب‌ از او سوال‌ کرده‌، گفت‌: «مرا از نام‌ خود آگاه‌ ساز.» گفت‌: «چرا اسم‌ مرا می‌پرسی‌؟» و او را در آنجا برکت‌ داد. و یعقوب‌ آن‌ مکان‌ را «فِنیئیل‌» نامیده‌، (گفت‌:) «زیرا خدا را روبرو دیدم‌ و جانم‌ رستگار شد.»[1]
البته تفسیر یهودی قسمتی که اشاره شده «زیرا که با خدا و انسان مجاهده کردی» را ترجمه‌ی اشتباه می‌داند و معتقد است که در زبان عبری واژه‌ی الوهیم آورده شده که به معنی فرد یا شخصی که دارای قدرت است می‌باشد و این نام به معنی فرشته نیز به کار برده می‌شود و یعقوب در حقیقت با فرشته کشتی گرفت نه خدا، اما طبق الهیات پروتستانی(عموما) شخص کشتی‌گیر، شخص دوم تثلیث یعنی عیسی مسیح است.[2]
خدایی که با انسان کشتی می‌گیرد و اتفاقا توان پیروزی بر او را هم ندارد.
و این‌گونه است که کشیش مسیحی به این خدای چغر بد بدن افتخار می‌کند و آن را دلیل بر برتری خدای دینش نسبت به خدای ادیان دیگر می‌داند. پس با این تفسیر انتظار فرار از دین هم خیلی غیر منطقی نیست و شاید بی خدایی معقول، تر از خدایی کشتی‌گیر که توان غلبه بر انسان را ندارد، باشد.

پی‌نوشت:

[1]. پیدایش 32 : 24-30
[2]. تفسیر ویلیام مک دونالد ذیل هوشع 12 : 4.