رابیندرانات تاگور (Rabindranath Tagore) متوفای 1941 میلادی، از بزرگان سیاسی هندوستان در زمان رضا شاه چند بار به ایران سفر کرد. تاگور هندو بود، و در پشت نقابِ کارهای فرهنگی، به ترویج زرتشتیگری و باستانگرایی در ایران پرداخت. تاگور هرچند ظاهراً آزادی‌خواه و استقلال‌طلب بود اما در حقیقت، در خدمت منافع انگلستان بود. 

تاگور معتقد بود که باید پیوندهای آریایی میان ایرانیان و هندی‌ها گسترش پیدا کند. البته این عنوان (گسترش پیوندهای آریای) بهانه‌ای بود برای خیانتی بزرگ.[1] تاگور، دانشگاهی در هندوستان برقرار کرد و پس از آن از رضاشاه درخواست کرد که افرادی را بفرستد تا در دانشگاه او درس بخوانند. در آن دانشگاه افرادی تربیت شدند که پس از بازگشت به ایران، به دشمنی با اسلام و ترویج زرتشتیگری پرداختند. از جمله ابراهیم پورداود (پدر اوستاشناسی ایران). تاگور مدعیِ گرامیداشت زبان فارسی بود و خود را علاقه مند به تاریخ ایران می‌خواند،[2] اما در پشت نقاب، در پی اهدافی دیگر بود. 

علامه اقبال لاهوری (اندیشمند بزرگ معاصر) درباره تاگور می‌نویسد: «تاگور در حق مسلمانان بی‌انصافی کرد... تنها هدف وی حفظ حضور سرنیزه‌های بریتانیا در جهت حمایت از خود بود.»[3]

پی‌نوشنت:

[1]. عبدالله شهبازی، اقبال لاهوری، نریمان پارسی و صعود سلطنت پهلوی، ص 5، نامه دوم اقبال لاهوری به غلام عباس آرام، 5 ژوئن 1932.
[2]. مسعودفریامنش، یادبود سالروز تولد رابیندرانات تاگور، شاعر ملّی هند، وبگاه فرهنگستان زبان فارسی. 1394/4/17. فرشاد قربانپور، روح هند با هویت ایرانی، فرهیختگان آن‌لاین، 23 مهر 1389. رابیندرانات تاگور، روزنامه شرق، 23 مهر 1389. همچنین بنگرید به:
Tagore the Eternal Seeker : Footprints of a World Traveller”. Edited By SuryakanthiTripathi, Radha Chakravarty ,Nivedita Ray, published by ICWA and Vij Books India Pvt Ltd, New Delhi,Tagor in .Iran page  page 358-379 by Dr Mohammad Ajam
[3]. عبدالله شهبازی، اقبال لاهوری، نریمان پارسی و صعود سلطنت پهلوی، ص 4، نامه دوم اقبال لاهوری به غلام عباس آرام، 27 ژوئن 1932