پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از نکاتی که در کتاب‌های اشو دیده می‌شود مقابله با ادیان آسمانی است. اصولاً رهبران فرقه‌ها و جنبش‌های نوظهور خود را برای مقابله با وضع موجود و به نوعی مقابله با دین‌های آسمانی می‌دانند و می‌خواهند تفکرات خود را جایگزین برنامه‌های الهی قرار دهند. اشو به ساحت انبیاء به خصوص پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) جسارت کرده، می‌گوید: «سال ۶۱۰. م محمد در غاری در کوهستان حرا بود، همین که نخستین تجربه‌ی معنوی‌اش را درک کرد از این که مبادا دیوانه یا شاعر شده باشد ترسید! سپس با اضطراب به نزد همسرش رفت و با ترس گفت: اندوهی دارم. من شاعر یا جن‌زده‌ام؟! او حتی برای از بین بردن خود به فکر پرت کردن خود از صخره‌های بلند هم افتاده بود! او به مدت سه روز مدام در حال لرزیدن بود و فکر می‌کرد که شاعر یا دیوانه است! در اثر این تجربه‌ی معنوی، چشمه‌ صوفی‌گری جوشیدن می‌گیرد! همیشه هر دو حالت شاعری و دیوانگی با هم همراه بوده است! او هر دو بود! او هم شاعر بود و هم دیوانه!».[1]
درحالی‌که قرآن کریم که زبان اسلام است ساحت مقدس نبی مکرم اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را از این یاوه‌گویی‌ها مبرا دانسته، می‌فرماید: «و ما صاحِبُکُم بِمَجنون» [سوره تکویر، آیه‌ی ۲۲] و پیامبر شما هرگز دیوانه نبوده است. و در جایی دیگر می‌فرماید: «وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا يَنبَغِي لَهُ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ وَقُرْآنٌ مُّبِينٌ» [سوره یس، آیه‌ی ۶۹] و ما به او شعر نیاموختیم که شعر سزاوار او نیست آنچه به او یاد دادیم ذکر و قرآنی آشکار است.
حرفی را که امروز ملحدانی چون اشو به آن پرداخته‌اند همان سخن کافران زمان رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است که قرآن بشدت با آن‌ها مقابله نموده است. آنان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را شاعر می‌خواندند. چون سخنانش چنان در دل‌ها نفوذ داشت و عواطف انسان‌ها را همراه خود می‌برد که گویی موزون‌ترین اشعار را می‌سراید در حالی که گفتار آن حضرت هرگز شعر نبود و مجنونش می‌خواندند چون رنگ محیط به خود نمی‌گرفت و در برابر عقاید خرافی انبوهِ متعصبان لجوج، ایستاده بود، کاری که از نظر توده‌های گمراه یک عمل جنون‌آمیز بود در حالی که بزرگ‌ترین افتخار پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) این بود که تسلیم این شرایط نشد. اگر اشو و حامیانش، خرافاتی را که در قالب عرفان، امروز به بشریت القاء می‌کنند، در زمان رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مطرح می‌کردند پیامبر اسلام با شدت هر چه تمام‌تر در برابر آن‌ها  می‌ایستاد و نمی‌گذاشت افکار عمومی را به انحراف بکشانند. افزون بر آن، در همین عبارتِ نقل شده از اشو به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، تهمت خودکشی را می‌زند، چیزی که امروز در  بین بعضی حامیان و گروندگان جنبش‌های نوپدید علناً ترویج می‌گردد، مگر می‌شود اول شخص اسلام که برای نجات بشریت از طرف خدا آمده است خود مروّج خودکشی باشد. این نوع تهمت‌ها که برگرفته از هواهای نفسانی اشخاصی چون اشو است تنها به جهت برتر دانستن خود از پیامبران است و حال آنکه مقایسه چنین افرادی با پیامبران از اصل اشتباه است و مقام منزلت آسمانی پیامبران کجا و ادعاهای نفسانی و حیوانی امثال اشو کجا؟ اشو نه‌ تنها با اسلام که با همه ادیان آسمانی مخالفت ورزیده و کوشیده است در القائات نفسانی خود بر همه برتری جوید.
اشو بسان بسیاری از رهبران فرقه‌های نوظهور مدعی است که باید از شریعت دوری کرد. از نظر اشو شریعت پوسته بیرونی مذهب است و معنای عوام‌گرایی دارد و تأثیری در انسان ایجاد نمی‌کند! او در ادعایی عجیب می‌گوید شریعت سطح اول مذهب است و فقط تا زمانی کارایی دارد که صاحب آن مذهب زنده است و با مرگ او شریعت هم می‌میرد.[2]
شایان ذکر است که محور شرایع ادیان الهی، دستوراتی است که از طرف شارع مقدس در جهت رستگاری انسان صادر شده است و بدون آن امکان رسیدن به قرب الهی و درجات کمال، معنایی نخواهد داشت. این نگاه برخلاف تفکر انحرافی اشو است که شریعت را پوسته‌ی بیرونی مذاهب می‌داند. علاوه بر اینکه خود اشو برای برنامه‌ی انحرافی خود مراقبه‌هایی مطرح می‌کند که همه آن‌ها به نوعی دستورالعمل تلقی می‌شوند و تخطی از آن‌ها را جایز نمی‌داند و حال‌آنکه اگر شریعت و دستورالعمل‌ها پوسته‌ی بیرونی باشد در اجرا نکردن آن‌ها،  نباید اشکالی به وجود آید و این تناقض بطلان حرف اشو را ثابت می‌کند.
افزون بر این، دستورات شارع از نظر ما مسلمانان، آسمانی و الهی است و انجام آن‌ها سعادتمندی را به ارمغان می‌آورد در حالی که دستورات فرق نوظهوری همچون اشو زمینی و برگرفته از تمایلات نفسانی و حیوانی است و هیچ ارزش دینی و علمی نداشته و تنها انسان‌ها را به گرایش‌های شهوانی دعوت می‌کند.[3]

پی‌نوشت:

[1] . اُشو، آواز سکوت، نشر هودین، ۱۳۸۴، ص ۳۷.
[2] . کتاب نقد، مقاله اشو شولای شبست، هادی وکیلی، بهار و تابستان ۱۳۸۷، ص ۲۸۳.
[3] . حمید نگارش، فرقه‌های نوظهور، قم: تحقیقات اسلامی، ۱۳۹۰، ص ۳۶.

جهت مطالعه بیشتر بنگرید به: حمید نگارش، فرقه‌های نوظهور...