پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مقام و جایگاه خداوند، پیامبران و جانشینان‌شان از دیرباز توسط دروغ‌گویان و مدعیان کذّاب مورد طمع قرار داده شده است. مانند این سخن فرعون: «وَ قالَ فِرْعَوْنُ يا أَيُّهَا الْمَلَأُ ما عَلِمْتُ لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرِي‏ [قصص/38] و فرعون گفت: اى سران كشور، من براى شما خدايى غير خودم نمى‏‌شناسم.»
در روزگار ما از اعتقاد مردم به حتمی بودن ظهور امام زمان(علیه‌السلام)، سوءاستفاده شده، برخی ادعا نمودند که خود امام زمان(علیه‌السلام) هستند! عده‌ای دیگر ادعا کرده‌اند که سفیر آن حضرت، فرزند آن حضرت و... هستند! و گروهی نیز مهدویت را برای اشخاص دیگر ادعا کرده‌اند!
البته جنبش دجال‌ها در همه مناطق اسلامی وجود دارد اما در این میان، سهم عراق از همه بیشتر است؛ زیرا همه مسلمین قبول دارند که عراق پایتخت و مرکز حکومت امام زمان (علیه‌السلام) خواهد بود و نیز به خاطر این‌که مردم آن دیار، به مهدویت اعتقاد داشته و دوست‌دار امام زمان(علیه‌السلام) هستند؛ از این‌رو دجال‌ها امیدوارند که بتوانند در میان این مردم، افرادی را در دام فریب‌های خود انداخته و صید کنند. آغاز این حرکت‌های دجالی، پیش از هلاکت صدام ملعون بود، اما پس از سرنگونی صدام این امر شتاب گرفت؛ چرا که دیگر دولتی بر عراق حاکم نبود و فرصت بهتری برای این کار پدید آمده بود. البته عامل اصلی رشد حرکت‌های دجالی، این است که برخی از دولت‌های دشمن عراق، جریان‌هایی را پایه‌ریزی کرده و با پول و سلاح آن‌ها را تقویت کردند تا در جهت اهداف خرابکارانه آن‌ها گام بردارند.
در این‌جا لیستی مختصر از این جنبش‌های دجالی در عراق را بر می‌شماریم:
1. جنبش سلوکیه: این جنبش در ابتدای دهه‌ی 90 میلادی پا گرفت، پس از آن‌که شهید سید محمد صدر(رحمه‌الله)، درس عرفان و سلوک و علم باطن را (در برابر علم ظاهر و شریعت) در حوزه به راه انداخت ریاست این جنبش به عهده برخی از یاران ایشان بود که گفته می‌شود: شیخ حازم السعدی، عاید الصدری و عمار الصدری از جمله آنان بوده‌اند. البته خود شهید صدر با این جریان مخالفت کرد و در برابر آنان ایستاد.
2. جنبش المنتظرون: اینان نیز گروهی دیگر از شاگردان شهید سید محمد صدر (رحمه‌الله) بودند که در زمان حیات خود ایشان پدیدار شدند.
3. جنبش جند المولی: منظور اینان از مولی، مرجعشان سید محمد صدر بود و معتقد بودند که امام زمان (علیه‌السلام) در ایشان تجلی کرده‌اند. گفته می‌شود که ریاست آنان به عهدۀ منتظر الخفاجی و فَرقَد القزوینی بوده و البته خود سید صدر در برابر آن‌ها ایستادگی و مخالفت کرد.
4. جنبش شیخ حیدر مُشَتَّت المنشداوی: او نیز از پیروان شهید صدر بود و حرکتش در زمان زندگانی ایشان آغاز شد، اما او محافظه‌کار بود و دعوتش را فقط برای عده خاصی ابراز می‌کرد. شیخ حیدر ابتدا ادعا کرد که همان قحطانی موعود است و سپس مدعی شد که یمانی است.
5. جنبش فاضل عبدالحسین المرسومی: که ادعا می‌کرد که امام ربانی است.
6. جنبش مختار: به ریاست حبیب الله ابوعلی مختار؛ گفته می‌شود که او اهل بغداد و از ساکنان منطقه طالبیه است. پدرش کمونیست بود و کارش سحر و رمالی بوده است.
7. جنبش جند السماء: به رهبری ضیاء عبدالزهرة القرعاوی.[1]
8. جنبش احمد اسماعیل سُویلمی: او ادعا کرد که یمانی خود اوست نه دوستش شیخ حیدر! سپس ادعا کرد که سفیر و فرستاده امام زمان (علیه‌السلام) به سوی مردم است و پس از آن ادعا کرد که پسر و وصی امام زمان (علیه‌السلام) است.
9. جنبش اصحاب القضیة: که دو گروه هستند:
گروه اول: جنبش روح‌الله که ادعا می‌کردند امام خمینی (رحمه‌الله) همان مهدی موعود(علیه‌السلام) هستند! ایشان نمرده‌اند، بلکه غایب شده و بعدا ظهور خواهند کرد!
گروه دوم: جنبش النبأ العظیم که ادعا می‌کردند سید مقتدی صدر، امام زمان(علیه‌السلام) است! این گروه به‌صورت مختصر ابتدا در العماره سپس در بغداد و الرصافة انتشار یافت.

البته همه این جنبش‌ها و تحرکات، نابود شدند و امروزه (شعبان 1433) فقط دو جنبش باقی مانده، یکی جنبش احمد اسماعیل (دجال بصره) و دیگری جنبش المرسومی.[2]

پی‌نوشت:

[1]. نام اصلی او قرعاوی است که در لهجه محلی عراقی، کرعاوی هم خوانده می‌شود.
[2]. دجال بصره، علی کورانی عاملی، بوستان کتاب، دفتر تبلیغات اسلامی، قم، ص 12.