پایگاه جامع فرق، ادیانو مذاهب_ در واقعه کربلا، رنگ، قومیت، ملیت و سن و سال معنایی ندارد؛ چون بنابر آیات قرآن اصل در برتری در دین اسلام تقوا است. در صحرای کربلا یاران امام حسین (علیه اسلام)، انسان های پاک و آزاد مردی بودند. از کهن سالانی همانند حبیب ابن مظاهر تا نوجوانانی همچون قاسم بن حسن و نوزادی همچون علی اصغر(علیهم السلام) را شامل می شدند. در بین اصحاب اباعبدالله(علیه السلام) افرادی از قومیت های مختلف حضور داشتند. یکی از قومیت ها ایرانیان بودند.
يكى از شهداى کربلا، فردی به نام "اَسلَم بن عَمرو" است. وى غلام سيدالشهدا علیه السلام و ترك زبان بود، تيرانداز و كماندار بود و كاتب امام حسين علیه السلام نیزبه شمار مى رفت. قارى قرآن و آشنا به عربى بود. برخى نام او را سليمان و سليم هم نوشته اند.[1] روز عاشورا كه اذن ميدان گرفت، اين گونه رجز مى خواند: "البحر من طعنى و ضربى يصطلى و الجو من سهمى و نبلى يمتلى اذا حسامى فى يمينى ينجلى ينشق قلب الحاسد المبجل؛[2] دريا از ضربت نيزه و شمشيرم مى جوشد و آسمان از تيرم پر مى شود، آن‌گاه كه تيغ در كفم آشكار شود، قلب حسود متكبر را مى‌شكافد.» به سپاه كفر حمله كرد و عده زيادی را به جهنم فرستاد كه بعضی از مورخين تعداد كشتگان او را هفتاد نفر بحساب آورده اند. وى دلاورانه جنگيد و بر زمين افتاد. امام به بالين او آمد و گريست و چهره بر چهره اش نهاد. اسلم، چشم گشود و حسين علیه السلام را بر بالين خود ديد، تبسمى كرد[3] و فرياد زد: "من مثلي و ابن رسول الله واضع خده علي خدي؛ كيست مثل من كه پسر پيغمبر صورت بر صورتم نهاده" با گفتن اين جمله از شوق، جان به جان آفرين تسليم كرد.[4]
یکی دیگر از شهدای ایرانی صحرای کربلا فردی به نام "زاهر" است. زاهر، تربیت شده مکتب شیعی و آزاد شده «عمرو بن حمق خزاعی» است. «محمد بن سنان زاهری»، محدّث معروف شیعی، از نسل او است.[5] وقتی عمرو بن حمق به دست معاویه به شهادت می‌رسد، زاهر جنازه‌اش را دفن می‌کند.[6]
به سال شصت هجری برای انجام حج به مکه می‌رود، امام حسین(علیه السلام) را ملاقات می‌کند، از عزم آن‌حضرت برای سفر به عراق آگاهی می‌یابد. او که شوق جهاد با منحرفان و شهادت در راه معبود را از دوران بسیار دور در مکتب سرخ علوی، از صحابی بزرگ «عمرو بن حمق خزاعی» به نیکی آموخته است، بی‌درنگ به کاروان امام حسین (علیه السلام) می‌پیوندد و به سوی کربلا حرکت می‌کند. او در نبردی دلاورانه، در اولین هجوم لشکر یزید به شهادت می‌رسد.[7]
تعداد دیگری از شهدای ایرانی در صحرای کربلا و در بین یاران امام حسین حضور داشتند که تمامی اینها از راه عدالت و مبارزه با ظالم هست که یکی از اصلی‌ترین راه های امام حسین بود. حتی این راه عدالت خواهی و عدالت جویی هم تا این زمان هست. [8]

پی‌نوشت:

[1] . إبْصارُ العَین فی أنْصارِ الحُسین علیه‌السلام اثر شیخ محمد سماوی، سال نشر 1381، نشر زائر، ص58.
[2] . مَقتَلُ الحُسَین علیه‌السّلام مشهور به مقتل خوارزمی نوشته موفق بن احمد خوارزمی، نشر انوار الهدی، ج2، ص24.
[3] . بحارالانوار، ج45، ص30، عوالم (امام حسين علیه السلام)، ص273.
[4] . بحارالانوار، ج45، ص30
[5] . إبصار العین فی أنصار الحسین(ع)، ص 173.
[6] . امتاع الأسماع بما للنبی من الأحوال و الأموال و الحفدة و المتاع‏، نوشته تقی الدین مقریزی، دار الکتب العلمیة، ج ‏14، ص 130
[7] . مناقب آل أبی طالب(ع)، نوشته ابن شهرآشوب، ج ‏4، ص 113.
[8] . بنگرید به «زرتشتیان و شعار عدالت خواهی امام حسین»