پايگاه جامع فرق، اديان و مذاهب_ چند مدتی است كه پاره شعری در شبكه‌های اجتماعی دست به دست می‌گردد و از قضاء به حكيم ابوالقاسم فردوسی نسبت داده می‌شود و فحوای آن چنين است: «عرب هر چه باشد به من دشمن است، بد انديش و كژ خوی و اهريمن است». در اين باره بيان چند نكته لازم می‌نمايد.
- چنين سخن زشت و مبتذلی از حكيم فردوسی كه به گواه عالم و آدم، مسلمانی شيعه بود،[1] جداً بعيد است. گذشته از اينكه چنين كلامی در نسخه‌های مختلف شاهنامه كه جستجو نموديم، وجود ندارد.[2] كه نشان می‌دهد چنين سخنی جعلی است كه باستانگرايان كذاب بر زبان می‌آورند.
- محتوای اين شعر (بلكه اين شعار)، غلط و غيرمنطقی است. می‌گويد: «عرب هرچه باشد به من دشمن است»، يعنی خود را دشمنِ عرب می‌پندارد (هرچند بخشی از مردم عرب، خوب و متصف به صفات انسانی باشند). اين نگاه غير عقلانی و متعصبانه كه ناشی از عقده‌ها و سرخوردگی‌هاست، ابداً مقبول عُقَلای عالم نيست. چرا بايد با عرب «هر چه باشد» از خوب و بد، دشمنی كرد؟ اين نگاه نژادپرستانه، چه انسانيتی برای انسان باقی می‌گذارد؟ آيا به خاطر زشت‌كاری برخی ايرانيان، می‌توان همه ايرانیان را تحقير كرد؟ آيا پذيرفتنی است كه مردم هندوستان -به خاطر قتل و غارتی كه نادرشاه با تجاوز به هندوستان به راه انداخت- به ايرانيان ناسزا بگويند؟ آيا جايز است كه مردم گرجستان و سرزمين‌های ديگر، به خاطر رفتار وحشيانه انوشيروان، همه ايرانيان را وحشی بنامند؟[3] آيا جايز است كه به خاطر همبستری برخی از ايرانيانِ بی‌غيرت، با مادران و خواهران خود، همه ايرانيان بی‌غيرت ناميده شوند؟[4] اين در حالی است كه بسی از ايرانيان همواره نسبت به ناموس، غيور و با عزت بودند. ولی به راستی آيا می‌توان گفت كه «ايرانی هر چه باشد»، بد انديش و بی‌غيرت و خونخوار است؟ هيچ عاقلی حاضر نيست چنين كلامی بر زبان آورد.
- از ديگر سو، ايرانيان و قوم عرب از ديرباز اختلاط قوميتی وسيعی با يكديگر داشتند. هم منابع ايرانی و هم منابع عربی بر اين موضوع صحه گذاشته اند.[5] حتی بزرگانی از ايران (همانند فريدون پسر آبتين، كه جد اعلای زرتشت هم هست)، بنا به گفته شاهنامه، معتقد بود كه عرب برتر از ايرانيان هستند.[6] به هر روی، جريانی از باستانگرايان، گرفتار «توهم برتریِ نژادی» هستند،[7] كه جز با افشای حقايق، دست از اين توهم و تخيل باز نمی‌دارند.
- همچنين در زمان دفاع مقدس، تعداد بسياری‌ از مردم عرب (از كشور بحرين) برای‌ دفاع از انقلاب اسلامی‌ ايران، به جبهه‌ها آمده و عليه صدام جنگيدند و به شهادت رسيدند. به راستی‌ كسانی‌ كه با عرب (هر چه باشد) دشمنی‌ می‌‌كنند، بايد شرمنده باشند، كه عده‌ای‌ از مردم عرب برای‌ دفاع از ايران و انقلاب نوپای‌ اسلامی‌ به ايران آمده و عليه دشمنان جنگيدند، آن هم در زمانی‌ كه مدعيان وطن پرستی‌ در پی‌ فرار از كشور بودند![8]

پی‌نوشت:
[1]. بنگريد به «فردوسی یک مسلمان شیعه، از نگاه تئودور نولدکه»، «موبد جهانگیر اوشیدری: فردوسی مسلمان شیعه بود.»
[2]. بنگريد به: فردوسی، حکیم ابوالقاسم (1389)، شاهنامه، بر اساس نسخه مسکو، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی و مرکز خدمات کامپیوتری نور، شماره ثبت کتابخانه ملی: 815279.
و نيز بنگريد به شاهنامه چاپ كلكته و ديگر نُسَخ...
[3]. بنگريد به «منشأ جنایات انوشیروان»
[4]. بنگريد به «دینکرد و دلایل مشروعیت ازدواج با محارم در آیین زرتشت»، «ازدواج‌های پدر-دختری در آیین زرتشتی»، «ازدوا‌ج‌های برادر-خواهری در آیین زرتشت» و «ازدواج‌های مادر-پسری در آیین زرتشتی»
[5]. بنگريد به «اختلاط وسیع نژادی ایرانیان و قوم عرب»
[6]. بنگريد به «زرتشت و اجداد عرب‌‍ پرستش!»
[7]. بنگريد به «توهم برتریِ نژادی»
[8]. بنگريد به پایگاه اطلاع رسانی جامع دفاع مقدس (ساجد)، كليك كنيد...