اسپندارمذ، معشوق پدرِ خود (اهورامزدا) بود، آن هم عشقی که در شریعت الهی، پلید و ناپاک خوانده شده و امروزه هیچ ایرانی مسلمان، بلکه حتی ایرانیانِ نامسلمان نیز حاضر به گرامیداشتِ آن نیستند. عجیب‌تر اینکه سران جامعه در عصر ساسانیان اصرار داشتند که این عشق نامتعارف (روابط جنسی میان پدر و دختر) به رسم آنچه بین اهورامزدا و دخترش گذشت، در جامعه نیز پیاده شود.

موبدان زرتشتی به ویژه موبد «مانِکجی نوشیروان‌جی دهالا» مدعی است که ایرانیان مشرک بودند تا اینکه زرتشت آمد و ایرانیان را به توحید دعوت کرد. هرچند از دید منتقدین بر موحّد بودنِ خودِ زرتشت نقدهای جدی وارد است.

امروزه برخی مدعی هستند که هخامنشیان اهل خشونت نبودند، بلکه اهل مدارا، دوستی و محبت بودند؛ در حالی که در سکه‌های هخامنشی، غالباً نقشِ سلاح‌های نظامی از جمله شمشیر و نیزه و گرز و... وجود دارد؛ و این برخلاف ادعاهای مطرح شده، از واقعیتی دیگر حکایت دارد.

می‌گویند ما از نسل کورش هستیم و خون او دررگ‌های ماست. از آنان می‌پرسیم از کجا می‌دانید خون کورش در رگ‌های شماست؟ شجره نامه دارید؟ هنگامی که عُقَلای عالم از شما بخواهند که حجت و بیّنه بر ادعایتان بیاورید چه دارید؟ از سویی دیگر می‌دانیم که فرهیختگان ایرانی در طول تاریخ، هیچ گاه کورش را پدر ایرانیان نخواندند.

در سال 1387، هنگامی که کارشناسان سازمان میراث فرهنگی، به مرمت مقبره منسوب به کورش هخامنشی مشغول بودند، حین انجام کار، استخوانی را در سقف مقبره پیدا کردند، که روشن شد استخوان، استخونِ سگ است.

هیئت دولتِ جمهوری اسلامی ایران، در تاریخ ۱۳۹۵/۹/۱۷ تغییر واحد پولی کشور از ریال به تومان را تصویب کردند. پس از این مصوّبه، برخی از سایت‌های زرتشتی و باستانگرا، انتقاداتی به این تغییر واحد پول مطرح کردند که البته به انتقادات آن، انتقاداتِ بسیار وارد است! برای نمونه گفتند که ریال واژه‌ای ایرانی است! ولی تومان واژه‌ای مغولی! در پاسخ باید بگوییم که تومان صدها سال پیش از زبان مغولی وارد زبان فارسی شد و امروزه دیگر جزو کلمات فارسی شمرده می‌شود. اما ریال واژه‌ای اسپانیولی (یا پرتغالی) است که البته هیچگاه مقبول مردم ایران قرار نگرفت.